Το καλοκαίρι μπορεί.

Ο καιρός ή η διάθεση; Η διάθεση ή ο καιρός; Ίσως και τα δυο, ίσως κι οι δίχως κίνηση πρωινοί δρόμοι ή ακόμα – ακόμα τα χαρτιά και τα νάιλον που άφησαν σκόρπια πίσω τους φεύγοντας οι μικροπωλητές γύρω απ’ την εκκλησία της Μεταμόρφωσης. Μπορεί και τα άδεια σκοτεινά γραφεία στη δουλειά. Όλα συμβάλουν το γκρίζο να κυριαρχεί, να γίνεται ευδιάκριτο και ξεκάθαρο. Η βροχή ξεπλένει κάποιες απ’ τις πινελιές του καλοκαιριού, η υγρασία κόβει μερικές απ’ τις ανάσες ξενοιασιάς, η ψύχρα κλείνει παράθυρα και μαζεύει βιαστικά αραχτές σκέψεις κι αδειούχους προβληματισμούς.

Δεν είναι κι απ’ τα καλύτερα το φετινό καλοκαίρι. Πολεμικές επιχειρήσεις που εξελίσσονται σε χώρες της ευρύτερης περιοχής δημιουργώντας χιλιάδες θύματα και πολιτική αστάθεια στο εξωτερικό, νομοθετικές πρωτοβουλίες που κινούνται μεταξύ προχειρότητας και σκοπιμότητας επιτείνοντας το αίσθημα αυταρχισμού κι αυθαιρεσίας μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών στο εσωτερικό. Καθένα ξεχωριστά κι όλα ταυτόχρονα συνθέτουν ένα βαρύ περιβάλλον που επηρεάζουν ούτως ή άλλως τη διάθεση. Αν πλάι σ’ αυτά μπουν και τα ψαλιδισμένα περιθώρια λόγω της οικονομικής κρίσης, η διάχυτη απογοήτευση κι απαισιοδοξία, η περιρρέουσα ανασφάλεια κι επιφυλακτικότητα, να ‘σου ένα παζλ μουντό και στενάχωρο, που μέσα του κάθε καλοκαίρι, αλλά και κάθε εποχή, θ’ ασφυκτιούσε. Γι' αυτό μόνο το καλοκαίρι δεν φταίει.

Η πίκρα δεν ταιριάζει στο καλοκαίρι που έχω συνηθίσει να ‘ναι ολόγλυκο με γεύσεις παγωτού φράουλας και σοκολάτας, με άρωμα βερίκοκου και πεπονιού και με δροσιά θαλασσινής αύρας. Η μελαγχολία δεν του πάει γιατί στο νου μου αντιπροσωπεύει την εποχή της ξενοιασιάς, των διακοπών, του ερωτισμού. Η στεναχώρια δεν του πρέπει γιατί μπορεί να με παρασέρνει σε πολυσέλιδα ταξίδια πλημμυρισμένα περιπέτειες κι αρμύρα, να με συναρπάζει με ολόχρυσα ηλιοβασιλέματα και φεγγαρόφωτα ασημοκεντημένα, να με νανουρίζει πάνω σε ζεστές αμμουδιές νοτισμένες απ’ το κύμα που χαϊδεύουν τρυφερά τις αθώες πατούσες των παιδιών.

Θα έλεγα πως κι η βροχή δεν του πηγαίνει, αλλά το καλοκαίρι θα ξέρει πιο καλά, έτσι νομίζω. Μπορεί οι ξαφνικές του συννεφιές κι οι μπόρες να ανατρέπουν σχέδια, καταστάσεις ή και δεδομένα, αλλά το κάνουν έτσι πιο επιθυμητό, πιο απαραίτητο, πιο ευδιάκριτο. Ο ήλιος μετά τη μπόρα είναι πιο λαμπερός, η ατμόσφαιρα πιο καθαρή, οι μυρωδιές της φύσης πιο ζωντανές, ακόμα κι η υγρασία που κολλάει στο γυμνό κορμί, έχει την πυκνή γλύκα ιδρωμένης ερωτικής αγκαλιάς.

Το καλοκαίρι μπορεί να μας θυμίζει πιο καλά απ’ οποιαδήποτε άλλη εποχή, ότι τίποτε σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι πλέον δεδομένο -ίσως ποτέ και να μην ήτανε κι ας το πιστεύαμε έτσι. Στις εξοχές και τις ακρογιαλιές που συνηθίζουμε ν’ απολαμβάνουμε τις χάρες και τις χαρές του, μια ξαφνική μπόρα ή μια βαριά συννεφιά μπορεί ν’ αναστατώνουν και ν’ ανατρέπουν, αλλά δημιουργούν ταυτόχρονα τη γλυκιά προσμονή, την ελπίδα, ότι το καλοκαίρι είναι εκεί και θα ξανάρθει. 

Το καλοκαίρι ξέρει και μπορεί να μας γεμίζει συναισθήματα, συγκινήσεις, αναμνήσεις, αλλά και να χαρίσει αισιοδοξία και διάθεση για τις άλλες εποχές, για όλες τις εποχές. Το καλοκαίρι έχει τη δύναμη και το φως, προσθέτοντας κι εμείς τη διάθεση και το μεράκι είναι βέβαιο ότι θα διαλυθούν πιο γρήγορα τα σύννεφα.

Όσο κι αν μας βρίσκουν ξαφνικές μπόρες, όσο κι αν επιμένει η συννεφιά, μέσα μας το ξέρουμε, το καλοκαίρι, ο ήλιος, το φως είναι εκεί και μπορούμε να τα ξαναφέρουμε.