Ιστορίες γι' αγρίους ή το δικό μας success story.

Λοιπόν, ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα όλην αυτήν τη γκρίνια και τη μιζέρια. Οκ, θα μου πεις «η φτώχια φέρνει γκρίνια», αλλά τι να κάνουμε; Ακούγεται από πουθενά καμιά πειστική φωνή για το πώς θα σταθούμε ως χώρα και κοινωνία υπεύθυνα κι αποτελεσματικά απέναντι στην κρίση που μας βρήκε κι έχει βρει μαζί κι όλους τους ευρωπαίους; Καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Κατά πού φυσάει ο άνεμος αρμενίζουν οι δηλώσεις κι οι απόψεις των υπευθύνων και των αρμοδίων. Άλλοι με μπούσουλα τις πιέσεις των δανειστών κι άλλοι με γνώμονα το κομματικό τους συμφέρον. Όλοι μαζί με την ελαφρότητα και την προχειρότητα άλλων εποχών κι άλλων συνθηκών.

Το πράγμα έχει από καιρό δείξει πώς περίπου θα εξελιχθεί και γι’ αυτό λέω να το πάρω απόφαση. Μεταρρυθμίσεις θεαματικές και ρηξικέλευθες δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Το έργο αυτό τελείωσε πριν καν αρχίσει. Το δυστύχημα είναι ότι με τον τρόπο αυτό –και υπό την ασφυκτική πίεση της τρόικας– θα ξεβολευτούν μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι του δημοσίου. Δεν είναι μικρό πράγμα, είναι οδυνηρό γι’ αυτούς που το βιώνουν και απάνθρωπο με τη διαδικασία που τελικά εξελίσσεται. Τσιμουδιά δεν ακούγεται για τους περιβόητους φορείς–σφραγίδες που θα έκλειναν, αντιθέτως, «πακέτα» εργαζομένων μπαίνουν οριζοντίως στη διαδικασία της κινητικότητας και εκ των υστέρων αναζητούνται κριτήρια, μέθοδοι και ρυθμίσεις. Δουλειές του ποδαριού.

Θα σερνόμαστε λίγο – λίγο και μέχρι να διαφανούν στον ορίζοντα οι οριζόντιες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλέπε Γερμανία και περί αυτήν) για την τύχη των κρατών μελών. Οπότε –σύμφωνα με τα μέχρι τότε επιτεύγματά μας– θα κατακτήσουμε περίοπτη θέση στη δεύτερη –μόνο;– ταχύτητα και στους αποκλεισμένους από τα κέντρα των αποφάσεων. Κομψά ή κοφτά θα επισημοποιηθεί και σε επίπεδο θεσμικών οργάνων η επιτροπεία μας και θ’ αποσαφηνισθούν οι νέοι όροι με τους οποίους θα μετερχόμαστε των «αχράντων μυστηρίων» της πάλαι ποτέ «Ένωσης». Πάλι καλά.

Θα χορτάσουμε εύσημα κι επαίνους ως την ώρα εκείνη, θα πλημμυρίσουμε από παχιά λόγια και μεγαλόστομες δηλώσεις επωνύμων ανά την υφήλιο για τη μεγαλειώδη μας προσπάθεια να τιθασεύσουμε τα ελλείμματα και να εμφανίσουμε πλεόνασμα. Κανείς όμως δεν θα λέει πώς αυτό το «επίτευγμα» θα διατηρηθεί και κανένας δεν θα μεριμνήσει προκειμένου να διατηρηθεί αυτή η «επιτυχία» σε βάθος χρόνου. Τα γυάλινα πόδια του επιτεύγματος που με τόσες θυσίες στήνονται, θα κρύβονται επιμελώς και με ιδιαίτερη προσοχή μέχρι να διαμορφωθούν τα νέα δεδομένα και να ξεκαθαρίσει το τοπίο για το πού θα πάει η Ευρώπη μέσα σ’ αυτή την παγκόσμια λαίλαπα της κυριαρχίας των αγορών και του κεφαλαίου. Ισορροπία τρόμου.

Γι’ αυτό σου λέω, ότι –επειδή τα πράγματα φαίνεται να έχουν πάρει το δρόμο τους– ο μόνος τρόπος να επηρεάσουμε υπέρ ημών τις μέχρι τότε εξελίξεις, είναι ν’ αποφασίσουμε να επιδράσουμε στην καθημερινότητα, να διαφοροποιήσουμε τις συνήθειες, ν’ ανατρέψουμε τα μέχρι σήμερα δεδομένα. Με τη γκρίνια στο διαδίκτυο και τη μουρμούρα όπου βρεθούμε και σταθούμε δε βγαίνει άκρη. Ούτε με τους τσαμπουκάδες του δρόμου και τα «συσσίτια» της χρυσής αυγής. Ούτε «άλλο» πόλο του δικομματισμού έχουμε την πολυτέλεια επ’ άπειρο να περιμένουμε, ούτε πότε θα ‘ρθουν οι Κινέζοι ή θα κατέβουν οι Ρώσοι. (Τι ειρωνεία κι αυτή –ανοίγω παρένθεση– να περιμένουμε επενδύσεις και «ζεστό χρήμα» από τους «κομμουνιστές». Σημεία των καιρών κι αυτά, που όμως δεν θα πρέπει να τα αγνοούμε. Το χρήμα μπορεί να έχει χρώμα, δεν έχει ούτε θεό, ούτε πατρίδα, πολύ δε περισσότερο δεν έχει ιδεολογία, αλλά κι ηθική. Κλείνει η παρένθεση).

Τα δεδομένα μόνοι μας μπορούμε να τα διαμορφώσουμε κι ας αφήσουμε κατά μέρος το κράτος και τους φόρους και τα έτσι και τ’ αλλιώς. Πόσο έχουμε επιτρέψει ν’ αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του εμπορίου και της διακίνησης προϊόντων κι υπηρεσιών; Πόσο έχουμε αφήσει ν’ ανοίξουν τ' «ανοιχτά» και πόσο ν’ απελευθερωθούν τα «προστατευόμενα» επαγγέλματα; Πόσο έχει τροποποιήσει το καθεστώς τιμολόγησης των ειδών; Όταν ο ένας την «κάνει» από ‘δω κι ο άλλος κοιτάζει πώς θα ξεφύγει από ‘κει, ποιος θα την πληρώσει στο τέλος; Πρέπει να έρθει το κράτος να μας τα επιβάλει όλα δια της βίας, γιατί μόλις γυρίσει το κεφάλι απ’ την άλλη ο «αρμόδιος» είμαστε έτοιμοι να την κάνουμε. Κι ο «αρμόδιος», όσο οι διαδικασίες του επιτρέπουν να ρυθμίζει αποφασιστικά το ένα και το άλλο, είναι έτοιμος με το «καλημέρα» να ζητήσει να κατέβει επιτόπου ο ουρανός με τ’ άστρα. Ποιο κράτος;

Μόνοι μας πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο, γιατί μόνοι μας συμβάλουμε στη συντήρηση και διαιώνισή του. Καμιά κυβέρνηση και κανένας πολιτικός δεν θ’ αποφασίσει να εφαρμόσει αυτά που κατ’ ιδίαν κι ο ίδιος παραδέχεται ως κακώς κείμενα. Έτσι είναι το παιχνίδι παντού. Παντού και πάντα η πολιτική αυτούς τους κανόνες ακολουθεί και μ’ αυτούς τους όρους παίζει. Δε διαβάζετε και καμιά εφημερίδα, βρε παιδιά; Εμείς –οι άμεμπτοι κι ακέραιοι– ξεσαλώσαμε κι είμαστε έτοιμοι ακόμα και τον Χίτλερ να νεκραναστήσουμε προκειμένου να διασωθούμε από δαύτους («θου Κύριε», μέρα πού ‘ναι και σήμερα). Δεν κοιτάμε πώς θα διαμορφώσουμε ως κοινωνία ένα ξεκάθαρο πλαίσιο διακριτών και αποσαφηνισμένων ρόλων, ευθυνών, δικαιωμάτων κι υποχρεώσεων, αλλά φορτώνοντας τα πάντα στους πολιτικούς νίπτουμε τα χείρας μας από την επαύριον κι όλας των εκλογών. Τη δύναμη ν’ αποφασίζουν εμείς την έχουμε εκχωρήσει, αλλά με αντικαταβολή, εφόσον την «επαύριον» πρώτοι και καλύτεροι συνωστιζόμαστε στα βουλευτικά και λοιπά γραφεία για τα «κατόπιν ενεργειών μας». Κοροϊδευόμαστε; Απλώς, αλλού υπάρχουν και λειτουργούν θεσμοί, ενώ εδώ είναι όλα μπάχαλο. Μόνο στα λόγια ξέρουμε να φέρνουμε ως παραδείγματα την Ιταλία ή το Βέλγιο, που λειτουργούσαν ως κράτη προσωρινά μεν, αλλά επί μεγάλα διαστήματα, έστω και με υπηρεσιακές κυβερνήσεις.

Εδώ είναι κι οι ευθύνες κάποιων απ’ τους «αριστερούς» χώρους της εποχής μας, που στο όνομα της «επανάστασης» –τρομάρα μας– και της ανατροπής του συστήματος, στο όνομα του «ανατροπή να ‘ναι κι ότι να ‘ναι», κοντεύουν να ξεπεράσουν σε εθνικιστικές κορώνες και σε αντιδημοκρατικές κραυγές κάθε ακροδεξιό «χώρο». Η αντικοινωνική τους συμπεριφορά στο όνομα των αναγκών της κοινωνίας, δημιουργεί τόση σύγχυση κι αποπροσανατολισμό, ιδίως μεταξύ των νέων, που εμποδίζει επί της ουσίας να αλλάξει οτιδήποτε από τα κακώς κείμενα μιας ζωής. Τρομοκράτηση στην πράξη κι όποιος αντέξει. Για να τρώμε τον αυταρχισμό του κράτους με τα κουτάλια και να δικαιώνουμε τη διάχυση και την εμπέδωση του εκφασισμού της κοινωνίας. Η κρίση κλείνει τα μαγαζιά της Αθήνας, ενώ το κάψιμό τους κάθε τρεις και λίγο από μολότοφ τα κρατούσε ανοιχτά. Κούνια που μας κούναγε.

Η ζημιά που έχει γίνει είναι μεγάλη, ας μην την κάνουμε ανεπανόρθωτη, για το καλό το δικό μας και τον παιδιών μας. Δεν λέω ότι μπορεί να μην υπάρχει προοπτικά άλλος δρόμος ή ότι δεν μπορούν να υπάρξουν δικαιότερες πολιτικές. Ξεκινώντας όμως εκ προοιμίου με τα «όχι» και τα «δεν», με τα «ποτέ» και τα «τίποτα», τι ποιότητα αποφάσεων και τι προστασία των κεκτημένων επιτυγχάνεται; Άτακτη νομοθέτηση κι άτακτη υποχώρηση. Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένα. Μια κοινωνία σμπαράλια, νεύρα τσατάλια. Ως πού θα πάει αυτό; Ως τις Γερμανικές εκλογές; Ως την πρωτοχρονιά; Ως τις ευρωεκλογές; Είναι λύση αυτή; Να συναρτάμε –λέγοντας και κάνοντας ασυναρτησίες– την τύχη μας με χίλιους δυο άλλους παράγοντες, γεγονότα κι ενδεχόμενα κι όχι με μας τους ίδιους, μ’ αυτά που εμείς είμαστε αποφασισμένοι να φτιάξουμε, να χαλάσουμε, να διορθώσουμε ή να καταστρέψουμε; Όλοι οι άλλοι τη δουλειά τους κάνουν. Μα καλώς, μα κακώς, οι μεν βορειοευρωπαίοι κρατάνε τα ηνία, οι δε νότιοι τραβάνε τα ζόρια και το κουπί. Ας σταθούμε όσο μπορούμε υπεύθυνα απέναντι στους λαούς που κι αυτοί βασανίζονται το ίδιο σκληρά μ’ εμάς. Ας αφήσουμε κατά μέρος τα νταηλίκια και τις εξυπνάδες που δεν μας τιμάνε ούτε σαν λαό, ούτε σαν χώρα. Έχουμε αδυναμίες, αλλά και πάμπολλες δυνατότητες, ας μιλήσουμε γι’ αυτές, ας επιδιώξουμε να τις πραγματώσουμε, ας κάνουμε έστω τον κόπο να προβληματιστούμε με το ενδεχόμενο να κουνήσουμε επιτέλους το δαχτυλάκι μας δημιουργικά και προς το συμφέρον μας, αντί να το τείνουμε δεξιά κι αριστερά προς επήκοον κι εκφοβισμό πότε της Μέρκελ, πότε του Σόιμπλε, πότε του ΔΝΤ, πότε στον έναν και πότε στον άλλον. Το δάσος μας ενδιαφέρει, όχι το δάχτυλο.

Το κράτος μας όπως λειτουργούσε και λειτουργεί έχει προβλήματα, αλλά δεν θα λυθούν –όπως κι η μέχρι σήμερα εμπειρία δείχνει– με τον εφησυχασμό, την αδιαφορία, την άρνηση, την τσαπατσουλιά. Όσοι κι αν απολυθούν, όσες υπηρεσίες κι αν κλείσουν, όσες διαθεσιμότητες κι αν επινοηθούν, όσοι ΦΠΑ κι αν μειωθούν, όσες δόσεις κι αν μπουν στους φόρους, τίποτε δεν μπορεί να διατηρήσει το επισφαλές πλεόνασμα του 2014, που χάριν του ζούμε τη «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου» –κι αυτό θα είναι το μεγάλο κρίμα κι άδικο– αν δεν γίνει υπόθεσή μας η αλλαγή. Αν η κοινωνία δεν μπει μπροστά δείχνοντας ότι απαιτεί να ζήσει, έστω και κάτω από αυτές τις δυσμενείς συνθήκες, αλλά να ζήσει, με αξιοπρέπεια, ασφάλεια, αλληλεγγύη. Αν ο καθένας μας δεν δείχνει μονίμως το διπλανό του για να σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου και των μέτρων, παραμένοντας πεισματικά αδιάφορος κι αδιάλλακτος στην αλλαγή νοοτροπίας, συμπεριφοράς κι αντιλήψεων.

Ποιος έχει τη δύναμη να επιβάλει αυτούς τους κανόνες, αν όχι εμείς οι ίδιοι με τη στάση, τη συμπεριφορά και την καθημερινή μας πραχτική; Αν εμείς οι ίδιοι πρώτα δεν αλλάξουμε, είμαστε χαμένοι από χέρι, ενώ όλα είναι στο χέρι μας. Νομίζω.