Νέα Δημοκρατία: Από τον «πολιτικό πολιτισμό» στον «πολιτικό κανιβαλισμό»;

Η συμφωνία κυβέρνησης κι αξιωματικής αντιπολίτευσης επιτεύχθηκε, η νέα κυβέρνηση κυοφορείται, το ίδιο και το νέο πρόσωπο που θα ηγείται ως πρωθυπουργός, αλλά η ρευστότητα κι η αβεβαιότητα εξακολουθούν να υπάρχουν.

Γεγονός παραμένει, ότι αυτό που κατάλαβε όλη η Ελλάδα κι όλος ο κόσμος το βράδυ της περασμένης Παρασκευής ακούγοντας την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στη Βουλή, ο Αντώνης Σαμαράς κι οι συνεργάτες του στη Νέα Δημοκρατία έκαναν –ή καλύτερα έκαναν ότι– δεν είχαν καταλάβει.

Από όλες τις μέχρι τώρα ανακοινώσεις, δηλώσεις κι εξελίξεις είναι φανερό, ότι για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης οι εντυπώσεις και το φαίνεσθαι έχουν καθοριστική σημασία στις επιλογές του. Τα επίθετα που θα χαρακτηρίζουν τη νέα κυβέρνηση έχουν πρωταρχικότερο ρόλο κι αξία ακόμα περισσότερη κι απ’ το έργο που θα κληθεί να υλοποιήσει.

Η έπαρση κι ο αυτοθαυμασμός για την εμμονή, ώστε να προβληθεί σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο ως μεγάλη επιτυχία η αντικατάσταση του Γιώργου Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, αλλά κι η αγωνία να τοποθετηθεί στην κυβέρνηση αυτή ημερομηνία λήξεως, σηματοδοτούν τις προθέσεις και την τακτική που ακολουθείται.

Η επικέντρωση στην αλλαγή του προσώπου κι όχι στην ανάγκη ν’ αλλάξουν πρακτική και τρόπο λειτουργίας οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, η άρνηση στην ουσιαστική συνεργασία στο πλαίσιο των κυβερνητικών αναγκών και των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων της χώρας, αποτελούν τα πρώτα απτά δείγματα για το μέλλον αυτής της συνεργασίας.

Κακά τα ψέματα, για τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος η συμφωνία αυτή είναι η λύτρωση και το ξελάφρωμα απ’ το δυσβάσταχτο φορτίο που επωμίστηκαν μόνοι επί ενάμιση χρόνο, να στηρίζουν με την ψήφο τους αντιλαϊκά και δυσβάσταχτα μέτρα στο πλαίσιο των διαδοχικών δανειακών συμβάσεων και μνημονίων. Είναι τρόπον τινά ένα «κούρεμα» κι αυτό του χρέους τους ως βουλευτές της κυβερνώσας πλειοψηφίας.

Για όλους τους άλλους βουλευτές και ιδιαίτερα για αυτούς της Νέας Δημοκρατίας είναι ασφαλώς ξεβόλεμα, εφόσον τώρα είναι αναγκασμένοι να ψηφίσουν –τουλάχιστον– τη δανειακή σύμβαση της 27ης Οκτωβρίου, που επί της ουσίας είναι ο «οδικός χάρτης» (τι ορολογία κι αυτή) για το πώς θα πορευτεί η ελληνική οικονομία –βλ. το ελληνικό κράτος– τα επόμενα χρόνια.

Από αυτή την «κακοτοπιά» επιχείρησε να προφυλάξει με κάθε τρόπο ο Αντώνης Σαμαράς τον εαυτό του και την παράταξή του, δεν τα κατάφερε, γι’ αυτό αγωνίζεται πλέον με επικοινωνιακά τρυκ να στρογγυλέψει τα πράγματα και να εξωραΐσει τη νέα πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία και το τραγικό λάθος του Γιώργου Παπανδρέου με το δημοψήφισμα, συναγωνίζεται με τους ηγέτες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ σε κορώνες για την άμεση διεξαγωγή εκλογών.

Οι εκλογές είναι μπροστά –αν και δεν πιθανολογούμε ως ημερομηνία διεξαγωγής τους την 19η Φεβρουαρίου, εφόσον στην περίπτωση αυτή κανείς εχέφρων δεν θα δεχόταν να αναλάβει πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης με το ρίσκο να μείνουν όλα στη μέση και να διασυρθεί προσωπικά, εξάλλου, η ημερομηνία αυτή κι από τα πράγματα δεν φαίνεται εφικτή, πέρα από το ότι δεν είναι χρήσιμο για τον τόπο– τι θα πει τότε για να τον ψηφίσουν ο κύριος Σαμαράς, ότι έριξε τον Παπανδρέου ή ότι πέτυχε να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία;

Τότε, λοιπόν, ο καθένας από τους σημερινούς πρωταγωνιστές θα κεφαλαιοποιήσει τις πολιτικές επιλογές και τα πεπραγμένα του. Τότε, μπροστά στην κάλπη, είναι πιθανό η πολιτική δράση κι οι πολιτικές πρωτοβουλίες του Γιώργου Παπανδρέου –όσο οδυνηρές και σκληρές αν ήταν για την κοινωνία– να αξιολογηθούν θετικότερα, έναντι της πολιτικής απραξίας και της παραταξιακής εσωστρέφειας και τακτικισμού που δείχνει μέχρι σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς και τότε είναι εξίσου πιθανό, ο κύριος Σαμαράς ν' αναζητά κυβερνητικούς συνεργάτες, οπότε ίσως χρειαστεί και σ' αυτό ν' ακολουθήσει –για μιαν ακόμα φορά– το παράδειγμα του Γιώργου Παπανδρέου...