Αφού για χρόνια αδιαφορήσαμε, αποφύγαμε και –με περισσή ανευθυνότητα ασφαλώς– αγνοήσαμε να προσανατολιστούμε και να προσαρμοστούμε σταδιακά ως κράτος και συντεταγμένη πολιτεία στους κανόνες και τα πρότυπα, και ταυτόχρονα στις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις που υπαγορεύονταν από την εθελούσια συμμετοχή μας στα ευρωπαϊκά όργανα και απορρέουν από την προσυπογραφή μας σε ευρωπαϊκές συνθήκες, υποχρεωθήκαμε –από το Μνημόνιο και μετά– να τεθούμε ως κράτος και κοινωνία στη βασανιστική δοκιμασία μιας βίαιης προσαρμογής.
Οι ίδιοι οι παράγοντες και τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας, από τη στιγμή που βρεθήκαμε στη δεινή θέση να μην μπορούμε ως κράτος να εξυπηρετήσουμε βασικές οικονομικές μας υποχρεώσεις και προστρέξαμε στη βοήθειά τους, μας επέβαλαν ένα αυστηρότατο πλαίσιο δημοσιονομικής προσαρμογής και ταυτόχρονα αναδιάρθρωσης και αναδιάταξης του συνόλου του οικονομικού συστήματος της χώρας.
Κάτω από το βάρος των νέων συνθηκών που διαμορφώνονται έκτοτε κι εξελίσσεται μέρα με τη μέρα για όλους, αργόσυρτα και βασανιστικά το πολιτικό μας σύστημα πασχίζει να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα με όρους και εργαλεία, που εκ των πραγμάτων, όχι μόνο έχουν ξεπεραστεί από την ίδια τη ζωή, αλλά πολύ περισσότερο ανακυκλώνουν τις δυσλειτουργίες και τα προβλήματα και ανατροφοδοτούν επιμέρους κρίσεις και νέα αδιέξοδα.
Δραματική συνέπεια όλων αυτών των αγκυλώσεων και παθογενειών, είναι η –εξίσου δραματική– επιβολή και πάλι από τους ίδιους εξωτερικούς παράγοντες των όρων και των κανόνων που οφείλει ν’ ακολουθήσει η πολιτική ηγεσία του τόπου, ώστε η χώρα να διατηρήσει το ευρωπαϊκό της κεκτημένο και η κοινωνία μας ν’ αποφύγει μιαν ανεξέλεγκτη περιδίνηση από τη λαίλαπα μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας.
Με τον τρόπο αυτό, λοιπόν, οι ίδιοι οι παράγοντες εκείνοι που καθόρισαν αποφασιστικά και αμετάκλητα το βίαιο πέρασμα της χώρας –όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα– σ’ ένα μοντέλο και πλαίσιο κρατικής οργάνωσης και λειτουργίας που ν’ ανταποκρίνεται και ν’ ακολουθεί τα ευρωπαϊκά πρότυπα, επιβάλουν το ίδιο αμετάκλητα κι επιτακτικά τη μετάλλαξη κι αλλαγή του ίδιου του πολιτικού συστήματος της χώρας.
Ουσιαστικά, αυτό το διάστημα καθορίζεται το μοντέλο διακυβέρνησης του τόπου για τα επόμενα χρόνια και το γεγονός αυτό συντελείται κι εξελίσσεται όχι μόνο υπό το άγρυπνο βλέμμα της διεθνούς κοινότητας και των ευρωπαίων εταίρων, αλλά προπαντός υπό την ασφυκτική πίεση κι εξουσιαστική επιβολή τους.
Ανεξάρτητα επομένως, από το εάν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με όσα στις μέρες μας εξελίσσονται στην πατρίδα μας, γεγονός παραμένει, ότι για μιαν ακόμα φορά και κάτω από εξαιρετικά κρίσιμες περιστάσεις, στάθηκε αδύνατον να συνεννοηθούμε έγκαιρα κι αποτελεσματικά σε πολιτικό επίπεδο και να διαμορφώσουμε μόνοι μας τους όρους και τις προϋποθέσεις συμμετοχής μας στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι, αλλά και ν’ ανταποκριθούμε με επάρκεια και συνέπεια σ’ αυτά που οι περιστάσεις υπαγορεύουν. Αργήσαμε.
Με τον τρόπο αυτό για μιαν ακόμη φορά ο «εξωτερικός παράγοντας» αναγορεύθηκε σε μόνο και καθοριστικό μοχλό των εσωτερικών μας εξελίξεων, προσδιορίζοντας αποφασιστικά την τάξη πραγμάτων που θα πρέπει να διαμορφωθεί απ’ την κορυφή μέχρι τη βάση της πολιτικο-οικονομικής μας οργάνωσης.
Μέσα στο νέο πλαίσιο πολιτειακής οργάνωσης που πλέον οικοδομείται, πριν βιαστούμε να ξαναμιλήσουμε για «εθνική κυριαρχία», καλό θα είναι να αναλογιστούμε πού βρεθήκαμε, πού βρισκόμαστε και ποια λάθη θα πρέπει στο μέλλον ν’ αποφύγουμε για να μην ξαναβρεθούμε ως κράτος και λαός στην ίδια κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα