Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ 4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ



Ο χώρος είναι δεντροφυτεμένος με ευκαλύπτους, φοίνικες και πεύκα κι είναι απερίφραχτος. Από ‘κει διέρχονται καθημερινά εκατοντάδες μαθητές και σπουδαστές, αλλά και πολυάριθμοι πολίτες, εφόσον εκτός από τους κατοίκους της περιοχής, κατά τους χειμερινούς μήνες λειτουργεί σε παρακείμενο δρόμο και λαϊκή αγορά. Ο λόγος για το «αλσύλλιο» που βρίσκεται δίπλα στο 4ο Γυμνάσιο Χαλανδρίου, μεταξύ των οδών Παρνασσού, Ιωαννίνων και Κιθαιρώνος, εκεί όπου στεγάζεται μετά το μεσημέρι και το Δημόσιο Ι.Ε.Κ. Χαλανδρίου.

Στην περιοχή της Μεταμόρφωσης Χαλανδρίου, που αναπτύχθηκε ραγδαία τις δύο τελευταίες δεκαετίες και που δέχεται ταυτόχρονα τις επιπτώσεις και τις συνέπειες από τη δημιουργία σπουδαίων κυκλοφοριακών υποδομών του λεκανοπεδίου της Αθήνας, όπως είναι η Αττική Οδός και το μετρό, η ύπαρξη ελεύθερων χώρων πρασίνου, αποτελεί όχι μόνο ευτύχημα, αλλά ευλογία. Εφόσον μάλιστα οι χώροι αυτοί έχουν δεσμευτεί για ενδεχόμενη επέκταση σχολικών μονάδων και ως εκ τούτου γειτνιάζουν με σχολεία, η αξιοποίησή τους είναι περισσότερο από αναγκαία, είναι επιτακτική.

Δυστυχώς, η λέξη εγκατάλειψη ίσως είναι λίγη για να περιγράψει με ακρίβεια την εικόνα που παρουσιάζει αυτός ο δημόσιος χώρος πρασίνου. Η αδιαφορία τον έχει μετατρέψει σε σκουπιδότοπο και χώρο ικανοποίησης των αναγκών οικόσιτων τετράποδων. Ο φωτισμός είναι ανύπαρκτος, ενώ οι κάδοι των σκουπιδιών και τα αντικείμενα που εγκαταλείπονται ως άχρηστα συμπληρώνουν το σκηνικό της υποβάθμισης.

Ασφαλώς οι αρμόδιοι φορείς του Δήμου έχουν την κύρια ευθύνη για την εικόνα που παρουσιάζει ο χώρος, εφόσον είναι υπεύθυνοι για τη συντήρηση και καθαριότητα του χώρου. Πέρα απ’ αυτό όμως, θα πρέπει κι οι περίοικοι ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους και πρώτοι απ’ όλους οι διευθυντές κι οι διδάσκοντες στο Γυμνάσιο πρέπει να ηγηθούν της προσπάθειας ανάπλασης, φροντίδας και προστασίας του χώρου. Εκείνοι πρώτοι θα πρέπει να κινητοποιήσουν τους μαθητές σε συστράτευση για να αποκτήσει ο χώρος την όψη που του ταιριάζει, προσπελάσιμος, καταπράσινος, περιποιημένος και καθαρός.

Με τον τρόπο αυτό οι νεαροί μαθητές θ’ αντιληφθούν όχι μόνο τι μπορεί ν’ αφορά η προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και ν’ αποχτήσουν την αναγκαία κοινωνική υπευθυνότητα και αλληλοϋποστήριξη για θέματα που θα τους απασχολήσουν ως αυριανούς πολίτες. Εκεί θα κριθεί κι η επιχειρησιακή ετοιμότητα, αλλά και βούληση, των υπευθύνων του Δήμου, ώστε να καλύψουν την πρωτοβουλία με την αναγκαία τεχνική ή άλλη υποστήριξη και γνώσεις. Εκεί θα κριθεί κι η στάση των περιοίκων, της «γειτονιάς», να περιφρουρήσει με τη σειρά της –αν όχι να συνδράμει με κάθε μέσο– τους μαθητές, τουλάχιστον στη μέριμνα για την καθαριότητα του χώρου.

Δεν ξέρω πόσο ρεαλιστική ή εφικτή μπορεί να ακούγεται η σκέψη. Έχουμε μάθει ως κοινωνία διαρκώς να γκρινιάζουμε, να τα ζητάμε όλα από το κράτος και τους φορείς και να μας φταίνε συνέχεια οι άλλοι. Εκτιμώ όμως, ότι είναι πιο εύκολο να πετυχαίνουμε την κοινωνική ανάπτυξη, μαθαίνοντας να στοχεύουμε στα μικρά και καθημερινά προβλήματα, που η συνήθεια μας κάνει να τα προσπερνάμε αδιάφορα, παρά να οραματιζόμαστε μόνο μεγαλεπήβολους στόχους, που η ματαίωσή τους οδηγεί τις περισσότερες φορές στην απογοήτευση και την απάθεια. Έτσι πιστεύω, ότι είναι περισσότερο πιθανό, το παιδί που φροντίζει έναν χώρο, να σκεφτεί πριν πετάξει εκεί το χαρτί από το κρουασάν, αλλά κι ο κάτοικος που βγάζει το σκυλί του βόλτα, να προνοήσει έγκαιρα για τις σωματικές ανάγκες του ζώου.

Ο χώρος αυτός, ίσως, είναι μια ευκαιρία για όλους...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Καλοπροαίρετα