ΤΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΣΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Προτού αποκωδικοποιηθεί καλά – καλά από τον Πρωθυπουργό το μήνυμα των Ευρωεκλογών, τον αιφνιδίασε η επιστολή Ρουσόπουλου και πάνω που πήγε ν’ ανασάνει με ανακούφιση, να ‘σου η επιστολή του Γιάννη Μανώλη.
Τα «γαλάζια» γράμματα πηγαινοέρχονται στου Μαξίμου περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση στο κυβερνητικό στρατόπεδο και πιέζοντας ασφυκτικά τον Κώστα Καραμανλή να αναλάβει πρωτοβουλίες. Το βέβαιο είναι, ότι όντας «με την πλάτη στο τοίχο» του Κοινοβουλίου, ο Πρωθυπουργός είναι ευάλωτος από την εσωκομματική κριτική και την εσωστρέφεια που δημιούργησε το απογοητευτικό εκλογικό αποτέλεσμα. Η εικόνα που διαχέεται προς την κοινωνία είναι ενός Πρωθυπουργού ανήμπορου να αναλάβει με άνεση κι αποφασιστικότητα πρωτοβουλίες, που θα τον διευκολύνουν όχι μόνο να διαχειριστεί την ήττα στις Ευρωεκλογές και τη δυσαρέσκεια που δημιούργησε στο κόμμα του, αλλά και να τολμήσει να περιορίσει –ή και ν’ απομονώσει ακόμα– ενοχλητικές «φωνές» από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, που επιτείνουν κι επιβαρύνουν την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα.
Όσο κι αν για τον Πρωθυπουργό έχει καλλιεργηθεί στην κοινή γνώμη, η εικόνα ενός πολιτικού αρχηγού που διακρίνεται για την υπομονή του και την λήψη αποφάσεων όχι εν θερμώ, αλλά μετά από ώριμη σκέψη, στην προκειμένη περίοδο είναι προφανές, ότι η δισταχτικότητα, η νευρικότητα κι αμηχανία, που χαρακτηρίζουν τις πρωθυπουργικές κινήσεις (βλέπε χειρισμός υπόθεσης Παυλίδη, βεβιασμένο κλείσιμο Βουλής, μη δημοσιοποίηση της επιστολής Μανώλη), δεν δείχνουν τίποτε λιγότερο από το ότι οι επιλογές του Κώστα Καραμανλή έχουν πλέον ελαττωθεί δραματικά. Η στάση του δεν καθορίζεται εν πολλοίς από τις προσωπικές του επιθυμίες ή αντιλήψεις, αλλά από την ανάγκη των πραγμάτων.
Ένας Πρωθυπουργός σε ουσιαστική ομηρία από το ίδιο του το κόμμα, μπορεί άραγε να είναι ένας αποτελεσματικός πολιτικός ηγέτης; Μπορεί να κυβερνήσει με νηφαλιότητα και σύνεση, όπως επιβάλουν το αξίωμα κι οι περιστάσεις; Ρητορικά τα ερωτήματα, αλλά αντικατοπτρίζουν το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει εγκλωβιστεί η κυβέρνηση, αλλά κι η χώρα, από την άστοχη κι ατυχή δεύτερη κυβερνητική θητεία της Νέας Δημοκρατίας και του Κώστα Καραμανλή. Ένα αδιέξοδο που με την πάροδο του χρόνου θα επιτείνεται και θα οξύνεται, με απρόβλεπτες συνέπειες για το σύνολο του πολιτικού συστήματος και, ταυτόχρονα, της κοινωνικο-οικονομικής ζωής του τόπου.
Η «κόντρα» του Κώστα Καραμανλή και το στοίχημα για την πολιτική του αντοχή, δεν είναι ούτε με τον ίδιο, ούτε με τους βουλευτές του, ούτε με τον χρόνο, αφορά όλους τους Έλληνες κι έχει επιπτώσεις σε όλες τις λειτουργίες και δραστηριότητες της χώρας. Η διάχυτη εικόνα κυβερνητικής αναξιοπιστίας κι αναποτελεσματικότητας, το φούντωμα της καταστολής, η φορολογική επιδρομή, η διάλυση κι η αδυναμία αντιμετώπισης των προβλημάτων της καθημερινότητας, είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ξεδιπλώνεται μέρα με τη μέρα το κυβερνητικό «δράμα» μπροστά στα μάτια της ασθμαίνουσας κι απονευρωμένης κοινωνίας μας. Τα «εργαλεία» διακυβέρνησης, που σε άλλες εποχές αποδεικνύονταν σωτήρια –βλέπε π.χ. ανασχηματισμός, αναδιοργάνωση Υπουργείων κ.λπ.– δείχνουν ασπιρίνες κι αδύνατο να προσφέρουν λύσεις απέναντι στη διαμορφωμένη πολιτική κατάσταση.
Ο κύριος Καραμανλής, επομένως, οφείλει να πάρει το συντομότερο θέση μέσα στο νοσηρό πολιτικό κλίμα που δημιούργησε με τις πολιτικές επιλογές του. Παράλληλα, οφείλει να ξεκαθαρίσει το ομιχλώδες εσωκομματικό τοπίο της παράταξής του. Μπορεί με τον γιο του ταχυδρόμου να ξεμπέρδεψε προς το παρόν, αλλά ο «γαλάζιος» ταχυδρόμος μπορεί να μην χτυπάει πάντα –μόνο– δυο φορές…