Σκέψεις για τα σκουπίδια.

Κάντε «like», πατήστε και μερικά «Ha», «Ha», «Ha» στη φωτογραφία και πάμε για την επόμενη...

Σε πέντε – έξι χρόνια που θα ξαναγίνουν τα σκουπίδια βουνό να τα ξαναπούμε, έτσι; Πιθανόν να είναι κάποιοι άλλοι στα πράγματα, κάποιοι δήμαρχοι να κοιμούνται ήσυχοι στα σπιτάκια τους, μπορεί και κάποιος υπουργός απ’ τους πρωτεργάτες των επικείμενων μονιμοποιήσεων να έχει εκλεγεί από τη Βουλή και πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τότε, τα ρεπορτάζ θα γίνονται και πάλι μπροστά σε απεργούντες συμβασιούχους κι η αλήθεια θα ασφυκτιά στον πάτο κάποιου κάδου σκουπιδιών.

‘Ετσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, γιατί αν θέλαμε να είναι αλλιώς θα είχαμε μεριμνήσει να πράξουμε κι αλλιώς. Ποιος μας εμπόδισε; Μήπως οι πάγιες και διαρκείς ανάγκες των Δήμων; [Προσέξτε μη σας φύγει κανένας πόντος]. Αυτές οι ανάγκες είναι κάτι σαν το δημόσιο χρέος, που και όλο να μας χαριστεί την άλλη μέρα πάλι θα χρωστάμε. ‘Ετσι κι οι ρημάδες οι «πάγιες και διαρκείς ανάγκες», έστω κι αν όλες οι οργανικές θέσεις να καλυφθούν με μονίμους, πάλι την επόμενη μέρα θα λείπει κάποιος φύλακας, κάποιος οδοκαθαριστής, κάποια καθαρίστρια.

Ούτε το ίδιο το Σύνταγμα (2001) δεν κατόρθωσε να σταθεί εμπόδιο που απαγορεύει ρητά τις μονιμοποιήσεις συμβασιούχων, πόσο ν’ αντέξει ο έρμος ο 2190 (Νόμος Πεπονή) που μέσα σε λίγα χρόνια το άρθρο για τους συμβασιούχους τροποποιήθηκε πάνω από 200 φορές. Ούτε ο Καλλικράτης, πολύ περισσότερο, που σε κάποιους κυβερνητικούς κι αυτοδιοικητικούς ακόμα κάθεται στο στομάχι.

Μιλάμε, λοιπόν, για τα ίδια και τα ίδια, πότε δίπλα σε σωρούς από σκουπίδια, πότε πίσω από ατέλειωτες ουρές δημοσίων υπηρεσιών, πότε μπροστά σε κάποιο πινάκιο δικαστηρίου, πότε για κάποια παράταση πληρωμής, τη διαγραφή ενός προστίμου ή τη νομιμοποίηση κάποιου αυθαίρετου. Η παράλογη κανονικότητα της χώρας, ο παραλογισμός που μας έφερε στην κρίση, πανταχού παρών κι ακόμα συζητάμε και συζητάμε κι αναζητούν τάχα λύσεις οι υπεύθυνοι, αλλά λύσεις υπάρχουν μόνο στα λόγια.

Δυστυχώς, οι «νέοι» του πολιτικού συστήματος έχουν αποδειχθεί στο κυβερνητικό έργο πιο παλιοί κι απ’ τους παλιούς, πιο συντηρητικοί κι απ’ τους συντηρητικούς, πιο ρουσφετολόγοι απ’ τους ρουσφετολόγους, πιο ανίκανοι απ’ τους πιο ανίκανους. Ούτε κάν «αριστεροί» δεν κατόρθωσαν να φανούν στην πράξη, μόνο στα λόγια και τους τσαμπουκάδες, την παραβατικότητα και τη μαγκιά• σ’ αυτά σκίζουν.

Δεν γίνεται τίποτα κι αυτός είναι ο βρόγχος που μας πνίγει καθημερινά.. Τίποτα και φως από πουθενά. Γυρίζουμε όπως ο σκύλος γύρω - γύρω απ΄την ουρά του επί τόσα χρόνια. Δεν ισοπεδώνω, αλλά τώρα με τον τρόπο που πολιτεύεται αυτή η κυβέρνηση θα έπρεπε η αντιπολίτευση να κάνει πάρτι, να μην μπορεί κυβερνητικός εκπρόσωπος και βουλευτής της συμπολίτευσης να σταθεί, να βγει απ’ το σπίτι του, να σηκώσει το χέρι στη Βουλή, όχι εξαιτίας του φόβου προπηλακισμών ή βιαιοπραγιών, αλλά εξαιτίας των παληνωδιών, των αστοχιών και των διαδοχικών λαθών σε χειρισμούς, ενέργειες κι αποφάσεις.

Αντ’ αυτού φλυαρίες και ανούσιες δηλώσεις, ποιος να πιστέψει και ν’ ακολουθήσει; Ποιος να πιστέψει τι; Ποιος και γιατί να διαδηλώσει; Για να έρθει ο Κυριάκος ή η Φώφη να ξανακάνουν τα ίδια; Κανείς δεν τολμά να πάρει τη χώρα στις πλάτες του, κανείς δεν έχει το παράστημα και το θάρρος να πει πώς θα ξεφύγει η χώρα απ' αυτά που τη βασανίζουν χρόνια ολόκληρα. Βολεμένοι σε ρόλους και σε ποσοστά περιμένουν, απλώς περιμένουν να περάσει ο χρόνος, δεν θέλουν και δεν είναι ικανοί να κάνουν κάτι άλλο. [Α, συζητείται η Νέα Δημοκρατία να καταθέσει πρόταση μομφής κατά του Καμένου. Ναι, κι η Συμπαράταξη θ' αναζητήσει την ανάπτυξη με «την αναδιοργάνωση και αξιολόγηση των διαδικασιών και των δομών» του κράτους].

Μπαγιάτικες εκφράσεις, ξεπερασμένες απόψεις, ξαναζεσταμένες ιδέες. Να βγω, λοιπόν, να πάω πού; Να ψηφίσω να βγάλω ποιον; Θα το πω όπως το νιώθω, τις φορές που δημιουργήθηκαν κάποιες σοβαρές προϋποθέσεις και διεφάνει μια πιθανότητα η χώρα να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της πεπατημένης, δυνάμεις μέσα από το πολιτικό σύστημα, απ' τα ίδια τα κόμματα, αλλά κι απ' αυτό που καλείται γενικά κι αόριστα «κατεστημένο», συνέπραξαν ώστε η πιθανότητα αυτή ν' ανατραπεί κι οι εξελίξεις ν' ακολουθήσουν εκ νέου, με νέες –μάλιστα– περικοπές και βάρη για τους πολίτες, την ίδια κατεύθυνση, την ίδια αδιέξοδη κι αναποτελεσματική πορεία.

Μετά το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, ζούμε το πρόβλημα των συμβασιούχων κι επί ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, αυτό και μόνο υποδηλώνει την παταγώδη αποτυχία του πολιτικού συστήματος ν' αντιμετωπίσει σοβαρά κι υπεύθυνα το μείζον πρόβλημα του τόπου μέσα στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κι ανταγωνιστικό περιβάλλον, να επεξεργαστεί και να προτείνει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης κι ανάπτυξης, ένα ρεαλιστικό σχέδιο με άμεσες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες ενέργειες και δράσεις για την πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία. Αντ' αυτού αντιπαραθέσεις και κόντρες για τα μικρά και τ' ασήμαντα, απειλές και καταγγελίες για το θεαθείναι και χάριν γούστου, εφήμερες δηλώσεις κι αναλώσιμες ατάκες.

Κάτι σάπιο υπάρχει στο πολιτικό μας σύστημα, μια βαθειά πληγή, μια γάγγραινα που πυορροεί απαξιώνοντας τα κόμματα, εμποδίζωντάς τα να οργανωθούν και να λειτουργήσουν ανοιχτά, δημοκρατικά, με φαντασία, μ' αποφασιστηκότητα, χωρίς φόβο για την κοινωνία, δίχως άγχος για την εξουσία. Η χρόνια δυσωσμία της δηλητηριάζει κι αφιονίζει την κοινωνία.

Τα σκουπίδια που εξακολουθούν να είναι εδώ, για μια ακόμα φορά μας το θυμίζουν.