Το τερματίσαμε.

Ήθελα να ‘ξερα τι ψάχνουμε. Αφού καθένας έχει βγάλει το συμπέρασμά του, έχει καταλήξει στα πώς και τα γιατί της κρίσης, στους πρωταίτιους και τους συνυπεύθυνους, τι ζητάμε άραγε; Ο καθένας μας κουβαλάει και μιαν αλήθεια από μόνος του, άντε να ‘χει και πέντε – έξι φίλους ή γνωστούς που να συμφωνούν απόλυτα, από ‘κει και πέρα το χάος· στον έναν δεν κάνουν τα πρόσωπα, στον άλλον δεν ταιριάζουν οι πολιτικές, τον τρίτο τον βρίσκουν αντίθετο οι συμφωνίες κι ο τέταρτος διαφωνεί γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και πάει λέγοντας –και γράφοντας.

Αν εξαιρέσεις κάποιους στο διαδίκτυο που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και βγάζουν αφρούς, άντε και μερικούς δημοσιογράφους που πετάνε πού και πού καμιά σπόντα –ειδικά μετά το φιάσκο των αδειών, όλα μέλι γάλα– ο πολύς ο κόσμος έχει μπαφιάσει πια κι ας είναι απογοητευμένος κι εξουθενωμένος απ’ αυτά τα τραγελαφικά κι τ’ αλλοπρόσαλλα της κυβέρνησης. Κανείς δεν έχει όρεξη, ούτε διάθεση ν’ ασχοληθεί σοβαρά με τα κυβερνητικά καμώματα και παλινωδίες, οι περισσότεροι εκτονώνονται στο twitter και ξεσπάνε στο facebook και μέχρι εκεί, αν έχει κάποιος και κάτι σοβαρό να πει, το γράφει και χάνεται αστραπιαία στο πληροφοριακό χάος.

Είναι τόσο πολύ πιεσμένος ο κόσμος, είμαστε τόσο πολύ πιεσμένοι όλοι μας, αλλά είναι και τόσο μεγάλη η απογοήτευση, που αυτή η έρπουσα και τελματώδης καθημερινότητα τείνει να –αν δεν έχει– γίνει συνήθεια και κανονικότητα. Τα ψέματα κι η προπαγάνδα οργιάζουν μπρος στα μάτια μας, όμως, η αλήθεια είναι, ότι δεν αγγίζουν κανέναν πια, λες και δεν μας αφορούν. Οι μεγαλύτερες ανατροπές και διαψεύσεις ελπίδων, προσδοκιών και απαντοχών συμβαίνουν μέρα με τη μέρα –κι ιδίως στις μέρες μιας αυτοδιαφημιζόμενης σαν αριστερή κυβέρνηση– κι όμως είναι σαν να γίνονται κάπου αλλού και ν’ αφορούν κάποιους άλλους.

Το σημερινό σκηνικό είναι στημένο από χρόνια. Μια δράκα νεολαίων πρώην ΚΚΕ μαζί με καμιά δεκαριά –ζήτημα– σιτεμένους κρατικοδίαιτους ΠΑΣΟΚους κι έναν δηλωμένο Καραμανλικό, έστησαν κυβέρνηση, που αν το έλεγες πριν πέντε – δέκα χρόνια θα γελάγανε όλοι μαζί σου. Κι όμως, μέσα στο θερμοκήπιο της κρίσης και χρησιμοποιώντας με εκπληκτική μαεστρία την εργαλειοθήκη, όχι του ΟΟΣΑ –σιγά μην την ξανακούσετε αυτή–, αλλά των κομματικών πρακτικών της μεταπολίτευσης, όλοι αυτοί που επί δύο και πλέον χρόνια μας κυβερνούν, δείχνουν τα δόντια τους στο ίσαμε χτες κομματικό κατεστημένο.

Ο κρατικός μηχανισμός είναι από χρόνια μαθημένος να υπηρετεί κομματικές εξουσίες. Τα υπουργικά γραφεία στελεχώθηκαν με κομματικούς μετακλητούς –όπως από πάντα–, οι κομματικά προσκείμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες συνέχισαν τον παρα-διοικητικό τους ρόλο –όπως από πάντα–, οι διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών απέκτησαν τους νέους κομματικούς εκλεκτούς –όπως από πάντα. Μ’ άλλα λόγια το κράτος εξακολουθεί να κομματοκρατείται –όπως από πάντα. Ταυτόχρονα, όμως, εξακολουθεί να «σιτίζει» δίνοντας δουλειές, επιχορηγήσεις, έργα και προμήθειες χιλιάδες άτομα, επιχειρήσεις, οργανισμούς –όπως από πάντα. Τι ΠΑΣΟΚ, τι Νέα Δημοκρατία, τι ΣΥΡΙΖΑ τώρα;

Τα ίδια με το κράτος και στο πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, τα μέσα ενημέρωσης, όλα κυλούν όπως από πάντα, τα δύσκολα και τα βαθιά αποφεύγονται όπως αποφεύγει κι ο διάβολος το λιβάνι. Πώς να ξεφύγεις έτσι από τα βαθιά της κρίσης; Πώς ν’ ανακάμψει η οικονομία, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, να προκόψουν οι άνθρωποι κι ο τόπος, πώς; Μόνο με τα λόγια; Μόνο μ’ ένα σύμφωνο συμβίωσης ή μήπως με την απλή αναλογική θα λυθούν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας; Αστεία πράγματα.

Ακόμα κι η πολιτική αντιπαράθεση κυβέρνησης - αντιπολίτευσης γίνεται με όρους και τύπους, όπως από πάντα. Τι στη Βουλή, τι στα μέσα ενημέρωσης, οι ίδιες ανιαρές κι ανούσιες συζητήσεις, οι ίδιες στημένες αψιμαχίες, οι ίδιες χιλιοειπωμένες ατάκες κι εξυπνάδες. Δεν υπάρχει μια νέα ιδέα, μια ουσιαστική επιχειρηματολογία, ένας κοινός τόπος συνεννόησης.

Όλοι, καθένας από τη σκοπιά του, σπρώχνουν τον καιρό πίσω, μα θες αξιολογήσεις είναι, μα θες μεταρρυθμίσεις, αλλαγές ή τομές, όλα παραπίσω και παραπίσω, δίχως επί της ουσίας ν’ αγγίζουμε κανένα από τα αίτια που συνέβαλαν στο να χτυπήσει η παγκόσμια κρίση τόσο σκληρά και δυσβάσταχτα τη χώρα. Όχι μισή αλήθεια δεν ακούγεται πλέον, αλλά το παραμύθιασμα κι η προπαγάνδα δίνουν και παίρνουν. Θα μου πεις –και δεν θα ‘χεις άδικο– εδώ δεν έμεινε καλά – καλά εφημερίδα για να διαβάσουμε μια Κυριακή· κοιτάς τους τίτλους στο περίπτερο και νομίζεις ότι βρίσκεσαι αλλού.

Τι μένει να μας εξιτάρει, λοιπόν; Τι μπορεί να μας συνεγείρει από την παθητικότητα και το λήθαργο; Τίποτα. Έτσι θα σέρνονται προς τα κάτω όλα κι εμείς μαζί μέχρι να προκηρυχτούν εκλογές. Είναι οι εκλογές λύση; Δεν αισιοδοξώ, αλλά μένει ως τότε να φανεί. [Το μόνο σίγουρο είναι ότι η «γη» που θα παραληφθεί θα είναι εκατό τοις εκατό καμμένη, όπως κι η γούνα μας].