ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΦΛΥΑΡΙΑΣ

Πολλά σηματοδοτεί και σημαίνει η επικείμενη αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας από τη διακυβέρνηση του τόπου μετά τις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου.

Δεν είναι μόνο η αλλαγή του πολιτικού σχεδιασμού για τη διακυβέρνηση του τόπου. Δεν είναι μόνο η αλλαγή των προσώπων. Δεν είναι μόνο η κατάλυση των μηχανισμών.

Το κρισιμότερο ίσως είναι η ανατροπή της ανέξοδης, ανερμάτιστης και επιπόλαιας πολιτικής φλυαρίας, η οποία επί τόσα χρόνια, δια στόματος Κώστα Καραμανλή, αποπροσανατόλισε, αποκοίμισε τους πολίτες και εν τέλει αποδόμησε τον πολιτικό λόγο και την πολιτική διαδικασία εκ βάθρων.

Η άνεση του λόγου κι η ευχέρεια των χειρονομιών σε συνδυασμό με τη δημόσια επίκληση των αγαθών προθέσεων και των ανιδιοτελών βλέψεων του κόμματός του από την εποχή που ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση, εξέθρεψαν ψευδαισθήσεις και καλλιέργησαν φρούδες ελπίδες.

Με την ανάληψη της διακυβέρνησης του τόπου όμως, η καθημερινή διάψευσή τους, εξαιτίας των άστοχων επιλογών και των άδικων για τους πολλούς αποφάσεων –υπό την επίκληση μάλιστα του «πολιτικού προγράμματος» της Νέας Δημοκρατίας– σε συνδυασμό με τα φαινόμενα σήψης και διαφθοράς που διαδοχικά έρχονταν στο φως της επικαιρότητας, δημιούργησαν ατμόσφαιρα ασφυξίας για το σύνολο του πολιτικού συστήματος και συνέβαλαν καταλυτικά στην απαξίωση και αποξένωση των πολιτικών διαδικασιών για μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Η εύκολη λύση για την κυβέρνηση απέναντι στα προβλήματα που συσσώρευε καθημερινά με την πολιτική της ήταν το «χαρτί» Καραμανλής. Μια από το βήμα της Βουλής, μια μέσω διαγγελμάτων, μια από τα τηλεοπτικά πάνελ, μια από την εξέδρα προεκλογικών συγκεντρώσεων. Πότε μιλώντας από καρδιάς, πότε κοιτώντας μας στα μάτια, πότε με αίσθημα ευθύνης και πότε υπό το βάρος του εθνικού χρέους, έφερνε τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα για τον τόπο και το λαό στα μέτρα των επικοινωνιακών επιλογών του επιτελείου του.

Η επίκληση κανενός είδους εθνικού συμφέροντος δεν είναι πλέον σε θέση ν’ ανακόψει την πορεία προς την ανατροπή της πολιτικής της φλυαρίας και της επικοινωνιακής πολυλογίας. Έφτασε η ώρα ο τόπος ν’ αποχτήσει μια κυβέρνηση που δεν θα επισημαίνει και θα λύνει τα προβλήματα στα λόγια, αλλά που θα λύνει απλώς τα προβλήματα.

Οι επί πεντέμισι χρόνια ακροατές, άρχισαν κι εκείνοι να ομιλούν...