Σκίζουμε.

Δεν σκίζουμε πια τα μνημόνια· εκείνες οι «ηρωικές» εποχές ανήκουν οριστικά –όπως φαίνεται– στο παρελθόν, κρυμμένες στο άλλοθι των ψευδαισθήσεων, θαμμένες από τόννους ψεμμάτων, ξεχασμένες στα άδυτα μιας εποχής που νομίζαμε πως ζούσαμε το τέλος του κόσμου.

Τα «μνημόνια» –ή όπως αλλιώς θέλεις πες τα– αποτελούν πλέον μια κανονικότητα, τον οδικό χάρτη διακυβέρνησης της χώρας, είναι τα σενάρια για να παριστάνουν κάποιοι τους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς. Δεν αποτελούν πλέον ούτε ντροπή, ούτε αποδείξεις υποτέλειας και κατάλυσης εθνικής κυριαρχίας. Εκείνοι που τα εισάγουν και τα ψηφίζουν δεν είναι «στα τέσσερα», αλλά το πράττουν ευχαρίστως και με τα δυο τους χέρια.

Κανονικά και τα συσσίτια στα σχολεία, που δεν αποτελούν πλέον αποδείξεις φτώχειας και πείνας, αλλά τουναντίον ανταποκρίνονται στα πρότυπα και τις απαιτήσεις ανεπτυγμένων κοινωνιών, εξασφαλίζουν συνθήκες συντροφικότητας και μείωσης των ανισοτήτων, αλλά συμβάλουν ταυτόχρονα και στη «βελτίωση των παιδαγωγικών και γνωστικών αποτελεσμάτων της παρεχόμενης εκπαίδευσης».

Κανονικά και σε καθημερινή βάση νεόκοποι βουλευτές κατηγορούν συλλήβδην τους εκπροσώπους του «παλιού» πολιτικού συστήματος για τη δεινή θέση που βρέθηκε η χώρα, ενώ ταυτόχρονα οι συνάδελφοί τους από τους υπουργικούς θώκους εφαρμόζουν τις ίδιες ή και χειρότερες πρακτικές. Το ίδιο κανονικά, «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζονται τους ως χτες «προσκυνημένους» της αντιπολίτευσης σε πατριωτικό καθήκον, υπευθυνότητα, συνέπεια και προσήλωση στις μνημονιακές υποχρεώσεις.

Όλα κυλούν κανονικά και για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση και για μας ακόμα –τολμώ να πω– κανονικά φαίνεται να τραβούν τα πράγματα, έτσι –πώς να το εκφράσω καλύτερα;– είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα· εκείνοι τη δουλειά που ξέρουν από πάντα (αντιπαραθέσεις επί παντός, νόμους για ψύλλου πήδημα, φόρους σ’ ό,τι κινείται κι ό,τι στέκεται) κι εμείς στο εθνικό μας σπορ (γκρίνια επί παντός, παλικαριές για ψύλλου πήδημα, φοροδιαφυγή κι άγιος ο Θεός).

Μια κανονικότητα εξοντωτική για τη λογική, για την πολιτική, για την κοινωνία, για την οικονομία, για τη χώρα, για όλους, μια κανονικότητα για την οποία με νύχια και δόντια κυβερνώντες κι αντιπολιτευόμενοι πασχίζουν, καθένας απ’ την πλευρά του, να μας πείσουν ότι κάνουν ότι μπορούν να τη διατηρήσουν, να την προστατεύσουν, να τη διαφυλάξουν από εκείνους –τους λίγους πια– που τολμούν να διασαλεύουν με τους προβληματισμούς, τις διαμαρτυρίες και τις φωνές τους την τάξη των πραγμάτων και την νεκρική ακινησία του πολιτικού συστήματος.

Πάμε από μέτρο σε μέτρο κι από περικοπή σε περικοπή, φτάσαμε να νομοθετούνται και μέτρα για την επόμενη δεκαετία και κανείς δεν έχει το θάρρος, κανείς δεν τολμά ακόμα να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Κάποιος να ομολογήσει, επιτέλους, ότι αυτό που ζούμε δεν οφείλεται μόνο στις σπατάλες του παρελθόντος, στον παραλογισμό των ξένων, στα λάθη του ΔΝΤ, στην παγκοσμιοποίηση, στο τραγικό πρώτο εξάμηνο του ’15, στον Κυριάκο τον Μητσοτάκη, στο έναν και στον άλλον.

Κάποιος να ομολογήσει ευθαρσώς, ότι κανένα παράλληλο πρόγραμμα, κανένας Σώρρας, κανένα αντίμετρο, αλλά και κανένας «δημοσιονομικός χώρος» όσο ευρύχωρος κι αν είναι, μπορεί να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση και καμιά ρύθμιση για το χρέος –αυτή η σύγχρονή μας πανάκεια– μπορεί να δημιουργήσει αυτόματα κι από μόνη της συνθήκες πλήρους απασχόλησης κι ανάπτυξης, αν προηγουμένως –ή ταυτόχρονα έστω– δεν αντιμετωπιστούν οι χρόνιες και δομικές αδυναμίες του παραγωγικού μας μοντέλου, του τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης, των δημοσιονομικών μας αδυναμιών και των θεσμικών μας στρεβλώσεων (π.χ. σταθερό εκλογικό σύστημα, δίκαιοι και διαυγείς κοινοβουλευτικοί κανόνες, αναδιοργάνωση κυβέρνησης και δικαιοσύνης).

Μας το λένε με κάθε ευκαιρία οι Ευρωπαίοι εταίροι, αλλά κι οι εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών και φορέων, το διαβάζουμε κάθε τρεις και λίγο σε κάποια ξενόγλωσση εφημερίδα ή περιοδικό, ανακοινώνεται σε συνέδρια, φόρα κι ημερίδες, βοά επί τόσα χρόνια η οικουμένη κι οι μόνοι που –πλέοντας στα πελάγη της κανονικότητάς μας– κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τίποτα είμαστε εμείς, ναι, εμείς κι αυτοί που κάθε τρεις και λίγο επιλέγουμε για να μας κυβερνήσουν, πότε ανεμίζοντας ισοδύναμα, πότε προγράμματα Θεσσαλονίκης και πότε δημοψηφίσματα περηφάνιας και εθνικής ανάτασης.

Εμείς, μετονομάσαμε την τρόικα σε «θεσμούς» και νομίζουμε πως ξεμπερδέψαμε με τις μεταρρυθμίσεις. [Α, ναι, τους πηγαίνουμε πλέον και στο Χίλτον]. Έτσι απλά, όπως τώρα απλώς περιμένουμε. Περιμένουμε να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι των Δήμων, να διοριστούν οι εκπαιδευτικοί, να κρατικοποιηθεί ο ΟΑΣΘ, να πάρει τον ΔΟΛ ο Σαββίδης, να επιλεγούν οι νέοι προϊστάμενοι στο δημόσιο, να καταργηθούν οι εισαγωγικές για τα ΑΕΙ, να δούμε ποιος θα κερδίσει το survivor. Δημιουργούνται έτσι συνθήκες ανάπτυξης ή νέων επενδύσεων; Επιτρέπεται να δημιουργηθούν στην οικονομία συνθήκες ανταγωνιστικότητας ή νέες θέσεις εργασίας; Σηκώνει κεφάλι η αγορά ή ο καταναλωτής;

Κι όμως, αυτή είναι η ατζέντα κι η καθημερινή μας κανονικότητα, στη Βουλή, στα τηλεοπτικά πλατό και στις στήλες των εφημερίδων. Κάθε μήνα να ζούμε με το θρίλερ του κάθε Γιούρογκρουπ για να έχουμε να λέμε και να συζητάμε επί ώρες ατέλειωτες και μήνες και χρόνια πότε για τη διαπραγμάτευση, πότε για την αξιολόγηση και πότε για το χρέος, αντί ώρες ατέλειωτες και μήνες και χρόνια να προσπαθούμε από κοινού και να εργαζόμαστε πάνω στο σχέδιο διεξόδου και σωτηρίας της χώρας.

Έτσι, αραχτοί κανονικά, αλλά σε δουλειά να βρισκόμαστε, αφού –και πρακτικά να το δεις– τα μνημόνια είναι πλέον αδύνατο να σκιστούν. [Αυτό κι αν δεν είναι πια καθόλου, μα καθόλου, τυχαίο…]