Τα απειλητικά Χριστούγεννα.

Παραμιλάμε. Περπατάμε, σταματάμε, κοιμόμαστε και μουρμουρίζουμε. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν απειλητικά κι εμείς κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε, σαν κάποιους ανεπιθύμητους γνωστούς που θέλουμε ν’ αποφύγουμε, αν τύχει και τους πάρει το μάτι μας κάπου στο δρόμο.

Στον κόσμο μας. Το χαμόγελο, η χαρά κι η ξενοιασιά που απλόχερα πρόσφεραν άλλοτε με τον ερχομό τους φαντάζουν φέτος σαν απειλή και βάρος ασήκωτο. Το 2013 φυλλορροεί μέρα με τη μέρα κι οι λογαριασμοί εξακολουθούν να μην λένε να κλείσουν με τίποτα μαζί του. Ούτε μ’ αυτό, αλλά ούτε και με την εφορία, με τη ΔΕΗ, με τα τέλη, με τις κάρτες, με τα δάνεια, με τα φροντιστήρια, με τα ασφάλιστρα. Όλοι οι λογαριασμοί απλήρωτοι κι απλωμένοι στο τραπέζι σαν πασιέντζα που δε βγαίνει, δίνουν το μελαγχολικό τόνο στην άλλοτε γιορταστική ατμόσφαιρα τέτοιων ημερών.

Δεν είναι που δεν περιμένουμε πια τον 14^ο μισθό, το δώρο των Χριστουγέννων. Δεν είναι που θα λείψουν τα ταξίδια στη Βιέννη και το Παρίσι, ούτε επειδή το «γιορτινό τραπέζι» –των παραδοσιακών ρεπορτάζ– δεν θα έχει προσούτο, αβοκάντο και παραγεμισμένες γαλοπούλες. Δεν είναι γιατί τόσα χρόνια συνηθίσαμε να μας τα λέει η Βανδή –τότε δεν τα «έλεγε» ακόμα στο Σφακιανάκη– πάνω σε πίστες από στρας, ανάμεσα σε πυρπολημένες φιάλες, βουνά από γαρίφαλα και τσιφτετέλια μέχρι πρωίας, ούτε επειδή ο Χριστός θα ξαναγεννηθεί στη φτωχική φάτνη κι οι μάγοι δεν θα έρθουν φορτωμένοι λαπ τοπ, κινητά, i-pad και μπάρμπι. Είναι η πίκρα κι η απογοήτευση, γιατί κάπου βαθειά μέσα μας αισθανόμαστε, ότι αν για δεκαετίες καταναλώσαμε με απερισκεψία κι ελαφρότητα δάνεια και πιστώσεις και μαζί μ’ αυτά και τις δυνατότητες για την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της χώρας, έφτασαν μόνο τρία χρόνια για να σπαταλήσουμε με μεγαλύτερη απερισκεψία κι επιπολαιότητα όλες τις ευκαιρίες συνεργασίας και συνεννόησης για την ανόρθωση και τη σωτηρία της.

Ξεφορτωθήκαμε και πετάξαμε το ηθικό μας έρμα, ανατρέψαμε και ποδοπατήσαμε τις διαχρονικές μας αξίες, συκοφαντήσαμε και δαιμονοποιήσαμε τις διαφορετικές απ’ τις δικές μας αντιλήψεις. Στεκόμαστε τώρα άναυδοι πάνω απ’ το ορθάνοιχτο κουτί της Πανδώρας μ’ όλα τα κακά και τ’ ανάποδα να μας περικυκλώνουν κοιτώντας ο ένας τον άλλο, αλλά μη μπορώντας επί της ουσίας να δούμε κανέναν και τίποτα άλλο εκτός απ’ το πρόβλημά μας και τις ανάγκες μας. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας.

Αυτοί που θα έπρεπε πρώτοι απ’ όλους, να προφυλάξουν, να καθοδηγήσουν και να συμπαρασταθούν, πρώτοι και καλύτεροι, με απίστευτη απερισκεψία κι απύθμενη υποκρισία, συνεχίζουν να ξιφουλκούν μεταξύ τους πάνω απ’ αυτό το άδειο κουτί για το μοίρασμα των ιματίων της κουρελιασμένης μας αξιοπρέπειας και της τσαλακωμένης μας αυτοπεποίθησης. Οι ίδιοι που αντιπάλευαν μεταξύ τους μονότονα κι από πάντα, για τους «προϋπολογισμούς λιτότητας» οι μεν ή για τη «θωρακισμένη οικονομία» ενάντια στην παγκόσμια κρίση οι άλλοι.

Τα διαδοχικά φαινόμενα απαξίωσης κι ευτελισμού πολιτικών και πολιτικών θεσμών, έχουν δημιουργήσει ένα πνιγηρό περιβάλλον ασφυξίας για το πολιτικό σύστημα, το οποίο διαχέεται στην κοινωνία τροφοδοτώντας την με ισχυρές δόσεις αρνητικής ενέργειας κι αποστροφής προς για την πολιτική στο σύνολό της. Η διάχυτη εντύπωση, ότι η κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αδυνατούν να προσφέρουν ουσιαστική διέξοδο στην οικονομική κρίση και στο υφιστάμενο κοινωνικό αδιέξοδο, καλλιεργεί την αίσθηση της απογοήτευσης και της ματαιότητας. Παράλληλα, η εμφανής προσπάθεια να διατηρηθούν με κάθε τρόπο αναλλοίωτες βασικές συνιστώσες και δομές λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, αν και είναι προφανής η αναντιστοιχία τους με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις που επιβάλουν οι δύσκολες περιστάσεις, τροφοδοτούν τη μεταστροφή σημαντικών κοινωνικών στρωμάτων προς τα άκρα.

Ποιες γιορτές και ποια Χριστούγεννα επιτρέπει αυτός ο κουρνιαχτός καχυποψίας κι η αιθαλομίχλη πολιτικολογίας να ξεπροβάλουν; Ποιες ελπίδες να γεννηθούν μαζί με το Θείο βρέφος και ποια χαμόγελα ν’ ανθίσουν με τον ερχομό του νέου χρόνου, όταν βλέπεις τα Χριστούγεννα να μετατρέπονται από χαρά σε απειλή κι οι γιορτινές μέρες να γίνονται ημερομηνίες λήξης λογαριασμών κι υποχρεώσεων; Επιβίωση κι όποιος αντέξει.

Η αισιοδοξία δεν ρυθμίζεται σε δόσεις με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όπως οι φόροι, τα τοκοχρεολύσια και τα δάνεια, ούτε η διάθεση και το κέφι προκαλούνται με τροπολογίες κι εγκυκλίους. Αν οι μέρες αυτές μόνο για γιορτινές φέτος δεν μοιάζουν –το ξέρεις και το ξέρω– αλλού βρίσκονται οι αιτίες και οι λόγοι, τα μόνα που δεν φταίνε όμως γι’ αυτό είναι τα Χριστούγεννα.

Τα Χριστούγεννα μόνο αγάπη, γαλήνη κι χαρά μπορούν να μας χαρίσουν. Ας αφεθούμε, λοιπόν, να μας παρασύρουν στη μαγεία τους. Ας πιάσουμε απ’ το χέρι ένα παιδί, το παιδί μας, το ανίψι μας, το εγγόνι μας, ένα παιδί που θα απλώσει για βοήθεια το χέρι. Μέσα στα μάτια του ας αναζητήσουμε το χαμένο εαυτό μας. Εκείνον τον πιτσιρικά που μετρούσε τις μέρες μέχρι να βγει να πει τα κάλαντα. Που έψαχνε τον παγωμένο ουρανό για να βρει το άστρο της Βηθλεέμ. Που του έφτανε το χαρτζιλίκι της γιαγιάς για ν’ αγοράσει τα παιχνίδια όλου του κόσμου. Εκείνον τον πιτσιρικά που χάθηκε απ’ τις αλάνες για ν’ απολαύσει της κεντρικής της θέρμανσης τη ζέστα κι εξαφανίστηκε από τις γειτονιές για να γεμίσει του Στρατηγάκη και του πανεπιστήμιου τις αίθουσες με όνειρα, φιλοδοξίες κι αδιέξοδα. Εκείνον τον διψασμένο για καλύτερη ζωή πιτσιρικά, που πλανεύτηκε στις λεωφόρους με τις πολύχρωμες βιτρίνες και τους κοινωνικούς συνωστισμούς με τα δανεικά χαμόγελα.

Αυτόν τον πιτσιρικά που ξεχάστηκε και ξέχασε, θα ψάξω φέτος τα Χριστούγεννα. Σαν μέσα σε παραμύθι, θα του ξαναθυμίσω, πως για να δεις το άστρο σου, δεν φτάνει να ΄χεις μόνο τα μάτια ανοιχτά και να ‘σαι ξύπνιος, αλλά προπάντων να ‘χεις βλέμμα καθαρό, αθώο, ειλικρινές. Τότε, ας είν’ ο ουρανός συννεφιασμένος και βαρύς κι ας είναι το τραπέζι κι η ζωή φορτωμένη με χίλιες δυο υποχρεώσεις, υπάρχει ελπίδα το άστρο μεσούρανα να δεις και σε μια καινούργια αρχή ακολουθώντας το να σ’ οδηγήσει.

Fhoto: Digitalphotosecrets