Ζούμε σε μιαν εποχή όπου όλα αμφισβητούνται. Αξίες, θεωρίες, δεδομένα, σταθερές, σχέσεις και συστήματα βρίσκονται σε μια διαδικασία αναθεώρησης και αναδιάταξης, σε μια φάση καθολικής αμφισβήτησης και συλλήβδην ισοπέδωσης.
Οι συνέπειες που προκαλεί η οικονομική κρίση στη χώρα κι οι δυσκολία διαχείρισής της από τους κυβερνώντες και το πολιτικό προσωπικό, μετακυλίεται στην κοινωνία και με τη δραματική συμβολή και των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, έχουν δημιουργηθεί, εκτός από τα οικονομικά προβλήματα, συνθήκες συναισθηματικής ασφυξίας και ψυχολογικής καταρράκωσης.
Απογοητευμένοι, αλαφιασμένοι κι απέλπιδες περιφερόμαστε από κανάλι σε κανάλι κι από μπλογκ σε μπλογκ φυλλομετρώντας τις απόψεις που τη μια μας κρατάνε στο ευρώ και την άλλη μας πισωγυρίζουν στη δραχμή ή τη μια παίρνουμε τη δόση και την άλλη πάμε σε άτακτη χρεοκοπία.
Κάθε δυο – τρεις μήνες, ανάλογα με το πότε θα έρθει η τρόικα στην Ελλάδα, βιώνουμε το μαρτύριο της σταγόνας με τη μορφή όμως καταρράκτη οικονομικών μέτρων και φορολογικής καταιγίδας που σαρώνει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.
Καθηγητές ΑΕΙ κι οικονομολόγοι, καθένας από τη μεριά κι από τη βολή του αναλύουν ώρες αμέτρητες τηλεοπτικού χρόνου όλα τα πιθανά σενάρια κι όλες τις απίθανες εκδοχές θεωρητικών μοντέλων και εικονικών προτύπων από την εποχή του Κολοκοτρώνη ή και απ’ τον χρυσό αιώνα του Περικλή.
Δημοσιογράφοι κι εκδότες, καθένας από την πλευρά που βλέπει τα κοινοβουλευτικά έδρανα και τις πολυθρόνες της εξουσίας, στηλιτεύουν και κατακεραυνώνουν αποφάσεις κι επιλογές των πολιτικών και καυτηριάζουν κατά το δοκούν συμπεριφορές και καταστάσεις. Κι αν δεν υπάρχουν νέα υπάρχουν οι δημοσκοπήσεις…
Δεν υπάρχει άρθρο ή δήλωση κάποιου ξένου επώνυμου ή ανώνυμου, σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη, που –στο όνομα πάντα της «έγκυρης» ενημέρωσης– να μην γίνεται θέμα και να μην αναπαράγεται από τα εγχώρια ΜΜΕ.
Μέσα σ’ όλον αυτό τον ορυμαγδό της καθημερινότητας, που ο καθένας λέει και κάνει το δικό του, που ο καθένας ζει στα μέτρα και τις συνθήκες του εγώ του, του μικρόκοσμού του, της ζωής του, τίποτε δεν μπορεί να σταθεί όρθιο, τίποτε δεν μπορεί να ορθοποδήσει, τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει, τίποτε δεν μπορεί ν’ αλλάξει προς το καλύτερο.
Όλα και όλοι μας φταίνε, ακόμα κι οι διαφημίσεις με την αγαπούλα και τον ομορφάντρα…
Αν υπάρχει μια διέξοδος απ’ όλη αυτή την τρέλα και την απελπισία που μας έχει κατακλύσει, είναι ν’ αφήσουμε επιτέλους τις πολυλογίες και τις ανούσιες φλυαρίες, να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στις σειρήνες και τους καλοθελητές, να σταματήσουμε να νοσταλγούμε τα όμορφα χρόνια που περάσαμε, να πάψουμε να συμβουλεύουμε μόνο τους άλλους να γυρίσουν στα χωριά τους και να κοιτάξουμε τι μπορούμε εμείς από την πλευρά μας να κάνουμε.
Αν μπορεί ο καθένας μας σ’ όποια θέση κι αν βρίσκεται να κάνει κάτι δημιουργικό και χρήσιμο για τον εαυτό του και τον τόπο ας το κάνει. Η φωνή της λογικής μας κρατά ως τώρα κι αυτή η φωνή σίγουρα κάτι έχει να μας πει και για το σήμερα και το αύριο.
Αυτό που με στόμφο συνηθίζουμε να ονομάζουμε και «αύριο των παιδιών μας»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα