ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Ο μεγάλος ηττημένος των χθεσινών εκλογών μπορεί ν’ ακούει στο ονοματεπώνυμο «Κώστας Καραμανλής», αλλά επί της ουσίας ηττημένο είναι το μοντέλο διακυβέρνησης που εφάρμοσε κι οι επιλογές του στα πεντέμισι χρόνια της πρωθυπουργίας του.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει διδακτικότερο αποτέλεσμα προς τους επίδοξους πρωθυπουργούς της χώρας από αυτό των χτεσινών εκλογών. Παράδειγμα προς αποφυγή το μοντέλο διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, που όχι μόνο οδήγησε αυτόν και την παράταξή του στην ήττα και σε μια θεαματική πτώση, αλλά και τον τόπο σε αδιέξοδο και τους πολίτες σε απόγνωση.
Η Ελλάδα του 2004 μπορεί να μην ήταν μέλος του G20, ήταν όμως μια χώρα αναπτυσσόμενη, με προοπτική, με σχέδιο, με ελπίδα. Ήταν μια χώρα που παρά τις χρόνιες διαρθρωτικές της αδυναμίες και προβλήματα, προχωρούσε βήμα με το βήμα το δρόμο της ανάπτυξης. Μπορούσε να σχεδιάζει και να υλοποιεί έργα, να φιλοξενεί Ολυμπιακούς Αγώνες, να ανανεώνει και να εκσυγχρονίζει τις υποδομές της, να παρακολουθεί και να παρεμβαίνει στις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξελίξεις.
Ο Κώστας Καραμανλής κι η παράταξή του άδραξαν την λαϊκή εντολή και την εμπιστοσύνη των πολιτών σαν σημαία ευκαιρίας. Στήριξαν τους πολιτικούς σχεδιασμούς τους πάνω στο εικονικό είδωλο του αδιαμφισβήτητου ηγέτη και εναπόθεσαν τη διακυβέρνηση του τόπου στους αυτοματισμούς ενός κρατικού συστήματος, το οποίο πρώτα οι ίδιοι και αποδιοργάνωσαν και εγκατέλειψαν.
Με την κεκτημένη ταχύτητα του ισοπεδωτικού αντιπολιτευτικού τους λόγου, θεώρησαν ότι η εύλογη κοινωνική κόπωση εξαιτίας της πολύχρονης διακυβέρνησης του τόπου από το ΠΑΣΟΚ, μπορούσε να τους εξασφαλίσει δια βίου τη διαχείριση και τη νομή της εξουσίας. Πίστεψαν, ότι με τον μπαμπούλα της επιστροφής του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση του τόπου, μπορούν να ξεγελούν ες αεί τους πολίτες και να μακροημερεύουν στις κυβερνητικές θέσεις.
Ήταν προφανές –κι η πρόσφατη προεκλογική τους εκστρατεία το επιβεβαίωσε με οδυνηρό για τη Νέα Δημοκρατία τρόπο– ότι όλο το οικοδόμημα της «νέας διακυβέρνησης» και των εξαγγελιών για την «επανίδρυση του κράτους» στηρίχτηκε στα πόδια –και τα χέρια– του Κώστα Καραμανλή. Όσο η μπίλια των μετρήσεων και των αναμετρήσεων καθόταν στο γαλάζιο πλαίσιο της Νέας Δημοκρατίας, τόσο εδραιωνόταν στους παροικούντες τη Ρηγίλλης η πεποίθηση ότι ο «Γιωργάκης» και το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» δεν ξαναβλέπουν ούτε με το γυαλί τις καρέκλες της εξουσίας.
Από αύριο που στις καρέκλες αυτές θα κάθονται ο Γιώργος Παπανδρέου και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με οδύνη θα αντιληφθούν ότι οι καρέκλες της εξουσίας δεν έχουν –όπως νόμιζαν– γραμμένα τα ονοματεπώνυμά τους.
Η ψήφος των πολιτών στις χτεσινές εκλογές δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Είναι ψήφος ωριμότητας, περίσκεψης, ευθύνης. Είναι ψήφος προοπτικής κι ελπίδας. Οι «κατηγορούμενοι» του καναπέ, οι «ψηφοφόροι της παραλίας», οι νεολαίοι «του φραπέ και της καφετέριας», όλοι αυτοί που λοιδορήθηκαν από ένα ελεγχόμενο σύστημα πολιτικής επικοινωνίας, έδωσαν με τον πλέον ηχηρό τρόπο την απάντηση στους επαγγελματίες της κομματικής προπαγάνδας και στους βολεμένους των κρατικοδίαιτων μέσων.
Η ψήφος των πολιτών είναι ψήφος θετική, είναι ψήφος υπερψήφισης του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ και απόδειξη εμπιστοσύνης στις διακηρύξεις, ότι μπορούν να πραγματοποιήσουν τις τομές και τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος και το πολιτικό σύστημα της χώρας. Είναι ψήφος ταυτόχρονα καταδίκης και αποστροφής προς την ανερμάτιστη κι ανεύθυνη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Είναι η ψήφος που τοποθετεί τους κομματικούς «παίκτες» στις σωστές θέσεις στη σκακιέρα του πολιτικού μας συστήματος. Από αυτούς πλέον εξαρτώνται οι κινήσεις που θα ακολουθήσουν. Ασφαλώς, το ΠΑΣΟΚ έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων κι οι μέχρι σήμερα εκφρασμένες προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου επιτρέπουν την αισιοδοξία, ότι η παρτίδα δεν είναι «στημένη».
Η κοινωνία των πολιτών νίκησε. Το χρέος κι η ευθύνη του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ είναι να δώσουν σ’ αυτή τη νίκη ουσία και περιεχόμενο κι ο μόνος ασφαλής δρόμος γι’ αυτό είναι οι νικητές να βρεθούν από σήμερα κιόλας στο επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος.

Πρώτα ο πολίτης, λοιπόν, και καλή δουλειά!