Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Πέντε [ακόμα] χρόνια φαγούρα.


Τέσσερις μήνες να το σκεφτούμε ή μάλλον να το ξανασκεφτούμε έχουμε. Έτσι καταλαβαίνω αυτήν την «παράταση». Προθεσμία για να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα, για να το «χωνέψουμε», για να συμφωνήσουμε και να οργανωθούμε. Μήπως, λέω εγώ. Μήπως και κάποια στιγμή κατορθώσουμε, αφού πέντε χρόνια τώρα έχουμε δοκιμάσει σχεδόν όλους τους πιθανούς κυβερνητικούς σχηματισμούς κι έχουμε επινοήσει εκατοντάδες πολιτικάντικους ελιγμούς και διαπραγματευτικές υπεκφυγές, κατορθώσουμε, λοιπόν, να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για τρεις – τέσσερις αυτονόητες για τις δυτικές δημοκρατίες προϋποθέσεις κι άλλες πέντε – έξι απαραίτητες για τη λειτουργία του κράτους αλλαγές.

Θέλω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, αλλά δεν τρέφω αυταπάτες. Διαισθάνομαι ότι πάνω σε μισές αλήθειες κι ολοστρόγγυλα ψέματα έχει δημιουργηθεί το προηγούμενο διάστημα ένα τεράστιο κοινωνικό ρήγμα, που όχι μόνο οι τέσσερις μήνες δεν αρκούν για να το γεφυρώσουν, αλλά ούτε τέσσερις ζωές. Από τη στιγμή μάλιστα που οι επικοινωνιακές ανάγκες της κυβέρνησης επιβάλουν να εξακολουθήσει η τακτική του «άσπρο – μαύρο», «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», περιοριζόμενες στη φιλάρεσκη μετονομασία όρων και διαδικασιών, η ελπίδα για ομόθυμη απεμπλοκή της κοινωνίας από το αποπροσανατολιστικό ψευτοδίλημμα τρεμοσβήνει προτού καν σχηματοποιηθεί.

Η τροφοδότηση αυτού του μύθου με ολόφρεσκα επεισόδια, με νέες εικασίες, με καινούργιους ήρωες κι αμετανόητους «εχθρούς», προοιωνίζει ένα φινάλε σε τέσσερις μήνες δομημένο πάνω σ’ ένα κρεσέντο αντιευρωπαϊκής ρητορείας, ένα σπαραγμό για τον «σφαγιασμό» της χώρας, ένα άσβεστο κι αβυσσαλέο μίσος για τους «προδότες» προκατόχους και τους «πουλημένους» συνοδοιπόρους τους. Η ανάγκη σωτηρίας πρώτα και κύρια της εικόνας, του επικοινωνιακού ίματζ, απειλεί να σαρώσει με πάταγο και οιμωγή τα τελευταία ψήγματα κοινωνικής προσμονής και να διασκορπίσει τα έσχατα ίχνη πολιτικής αξιοπιστίας.

Από ‘κει και πέρα, Κύριος οίδε πώς θα αποκληθούν οι εποχές κι οι περίοδοι. Μπορεί κι οι μήνες ν’ αλλάξουν την παραδοσιακή τους ονοματολογία. Η ζωή η ίδια μπορεί ν’ αλλάξει ρώτα, να γίνει πιο εσωστρεφής και σιωπηλή, πιο απόμακρη. Μπορεί και τα τουίτερ και τα φέισμπουκ όλα τα λεξικά να σκίσουν μ’ ένα στάτους. Οι δείκτες μόνο θα εξακολουθήσουν να υφίστανται κι οι ποσοτικοί οι στόχοι του νέου μεσοπρόθεσμου. Αυτοί θα ορίσουν και το ύψος των αναγκών του προϋπολογισμού [προς Θεού, όχι των «νέων μέτρων»]. Μετά την έλλειψη πολύτιμων εσόδων του πρώτου εξαμήνου μόνο το προβλεπόμενο πλεόνασμα αντικειμενικά θα περιοριστεί. Το πώς η υστέρηση αυτή και η φετινή «χασούρα», δεν θα προκαλέσει περαιτέρω απαίτηση των «θεσμών» για πρόσθετη αύξηση των εσόδων και για τα επόμενα χρόνια, ο προϋπολογισμός του 2016 μένει να δείξει. Από ‘κει και πέρα, μικρή θα έχει σημασία πια, ποιου υπουργού των οικονομικών το ι-μέιλ ήταν πιο σύντομο, πιο περιεκτικό, πιο όμορφο. Το νέο «ντιλ» με τους εταίρους το μέλλον της χώρας για τα επόμενα τα χρόνια θα ορίζει.

Μην θεωρείς δυσοίωνη και καταστροφική αυτή μου την προσέγγιση. Κάθε άλλο. Τις εξελίξεις τις τοποθετεί εντός των δεδομένων που –ευτυχώς μέχρι στιγμής– υπάρχουν κι εντός πλαισίου Ευρωπαϊκών θεσμών, εντός ευρώ. Το μονόδρομο της παραμονής της χώρας στο ευρώ σκιαγραφεί. Τη μία και μοναδική πορεία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που σημαίνει ποσοτικοί στόχοι, ισοσκελισμένοι –για να μην πω πλεονασματικοί– προϋπολογισμοί, ελεύθερη οικονομία. Δεν φταίνε οι προβλέψεις, ούτε καν οι «θεσμοί», που τώρα ανακαλύπτουν ορισμένοι, ότι στην εποχή μας πιο περίπλοκα, αλλά κι από πάντα, τα δημοκρατικά κράτη οργανώνονται με βάση κανόνες και αρχές, που είναι εν πολλοίς κοινές και δεσμεύουν όσους συμμετέχουν οικειοθελώς σε ενώσεις.

Ο άλλος δρόμος, με τα πακέτα τα χιλιάρικα και τα «σκυλιά που τα τραβούν με τα λουκάνικα», η άλλη εκδοχή, που αναβίωσε και τρέφεται απ’ την ακραία μισαλλοδοξία της κρίσης, μόνο σαν εφιάλτης μπορεί να με στοιχειώνει. Αυτές οι εύκολες και πληθωριστικές φαντασιώσεις για μιαν Ελλάδα που με αυτάρκη περηφάνια πορεύεται στο δρόμο του εθνικού της απωθημένου, δεν είναι δρόμος, αλλά χίμαιρα, καταστροφή κι οπισθοδρόμηση. Δεν είναι δρόμος αξιοπρέπειας και κύρους, αλλά θα είναι η μεγαλύτερη και πιο επώδυνη για το λαό μας ήττα, πολιτική, κοινωνική, ηθική. Αυτή την εθνική ταπείνωση πρώτοι εμείς πρέπει με κάθε τρόπο ν’ αποτρέψουμε κι όχι παθητικά –μοιραία– να την αποφεύγουμε πάνω σε ξένα δεκανίκια στηριγμένοι. Έτσι νομίζω.

Έχουμε δρόμο μπροστά μας, τα πέντε χρόνια φαντάζουν πολλά, αλλά δεν είναι. Δεν είναι, γιατί με τα καμώματα και τις τσιριμόνιες μας, με τη δυσανεξία στις αλλαγές και τη διχόνοια στις πολιτικές, λιγότερα απ’ όσα θα μπορούσαμε οφέλη μας προσέφεραν στην αναζήτηση της εξόδου απ’ την κρίση. Λιγότερο απέδωσαν θυσίες και προσπάθειες. Αυτός ο δρόμος είναι κοινός, δίχως κατ’ ανάγκη να μας βρίσκει κι όλους σύμφωνους. Τώρα έχουμε μπροστά μας μια ακόμα τελευταία; ευκαιρία. Μπορούμε να τον κάνουμε πιο σύντομο –πιο εύκολο, αυτή την ώρα, με δυσκολία θα τον χαρακτήριζα– αν εργαστούμε ομαδικά, φιλότιμα, με αξιοπρέπεια κι υπομονή, πάνω στις κατευθύνσεις και στην πορεία που με τους «θεσμούς» στο τέλος του τετράμηνου θα 'χει συμφωνηθεί. Πάνω στο νέο «ντιλ». 

Αυτό το «ντιλ» πρώτα μεταξύ μας θα πρέπει να το βρούμε. Πέντε χρόνια αποτυγχάνουμε. Μέσα σε τέσσερις μήνες άραγε προλαβαίνουμε; [Μην περιμένεις να στο πει το δημοψήφισμα].

Photo: news 247

5 σχόλια:

  1. Αφου μπορείς να τα γράφεις εσυ πιο νηφάλια απο οτι εγω, τα λόγια περισσεύουν.
    Ολα τα λέει η κουβέντα-κλειδί :
    Το διλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο ήταν λάθος και πολλοί το λέγαμε απο παλιά, οτι δεν ίσχυε, αφου σίγουρα σε κανέναν δεν αρέσουν τέτοια μνημόνια.
    Με την αρωγή Λαζόπουλων, γκαλλοπιτζήδων και κάποιων μέσων επικοινωνίας, πέρασε στο λαό το δίλημμα αυτόως πιο πιασάρικο, σύντομο, ηχηρό.
    Η κοινωνική ρήξη ήταν αναπόφευκτη και την ευθύνη γι αυτό εχουν όσα πολιτικά κόμματα καλλιέργησαν εμφυλιοπολεμικές λογικές και συμπεριφορές.
    Η ιστορία θα το δείξει αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς το ψευτοδίλλημα "μνημονιακός αντιμνημονιακός" μας κράτησε -κι ακόμα μας κρατά- δέσμιους σ' ένα διχασμό που υπονομεύει την όποια προσπάθεια για να βελτιωθούν κάποια από τα κακώς κείμενα πολλών χρόνων, φίλε Τζον.

    Ευελπιστώ κάτω απ' τις παρούσες συνθήκες να επικρατήσουν οι φωνές της σύνεσης και της λογικής και με την πολιτική και κοινωνική ανοχή που υπάρχει να επιχειρηθεί με περισσότερο αποτελεσματικά και συνάμα δίκαιο τρόπο η υπέρβαση της δύσκολης θέσης που βρίσκεται η χώρα.

    Θέλω να πιστεύω, ότι και οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί θα δείξουν την αναγκαία ευελιξία μέχρι το τέλος του τετραμήνου αλλά κι η κυβέρνηση δεν θα επιμείνει στις μαξιμαλιστικές κι ανεφάρμοστες προς το παρόν εξαγγελίες της.

    Χρειάζεται σχέδιο και συνέπεια. Δεν ξέρω αν τούτη την ώρα υπάρχουν. Μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο βλέπω οι επιλογές να "πετάνε"...

    Μένει να δείξει, όπως εύστοχα επισημαίνεις, πού θα μας βγάλει κι αυτή η ιστορία. Εύχομαι όχι στο βάθαιμα του διχασμού, θα 'ναι τραγικό.

    Σε χαιρετώ εγκάρδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και μετά τους 4 μήνες...ΤΙ;

    Πραγματικά προσωπικά δεν βλέπω κανέναν δρόμο...κανένα μονοπάτι...ή έστω κατσικόστρατα, να ανοίγετε εμπρός μας αγαπητέ μου Ευάγγελε.

    Έχω πάψει να περιμένω οποιαδήποτε "σπίθα" στην άκρη του τούνελ, και απλώς δουλεύω και προχωρώ την κάθε μέρα με τους ρυθμούς ενός ανθρώπου που έμαθε να δουλεύει σκληρά σε όλα τα επίπεδα και να προσεύχομαι για την "ορθή" απόφαση μου, σε ότι αφορά τουλάχιστον τις επιλογές μου μέχρι τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι σκληρές και δύσβατες οι συνθήκες μέσα στις οποίες πορευόμαστε. Η οχλοβοή κι ο "θόρυβος" γύρω αποθαρρύνουν κι αποτρέπουν τη δημιουργία συνθηκών συλλογικής ενεργοποίησης και προσπάθειας.

      Σκληρή ομαδική δουλειά σε όλους τους τομείς είναι απαραίτητη, από όλους μας κατά το παράδειγμά σου, Πηνελόπη. Το δύσκολο είναι η θεωρία να γίνει πράξη. Αν το κατορθώναμε δεν θα χρειαζόταν να περιμένουμε τις απαντήσεις σ' ένα τετράμηνο. Αυτές θα είχαν δοθεί χρόνια πριν...

      Να είσαι γερή και δημιουργική! Καλή δύναμη!


      Διαγραφή
  4. Obrigado por suas amáveis palavras.

    Eu me vi seu blog e achei muito interessante.

    Seu país é lindo, como a Grécia e eu acho que o nosso povo tem de continuar a lutar juntos para a paz mundial, a solidariedade humana e dignidade para os Serviços Farmacêuticos.

    Boa alimentação e boa sorte!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Καλοπροαίρετα