Ερημίτες της Ευρώπης.

Δεν θα είναι η πρώτη μας φορά. Τόσες και τόσες εκλογές έχουν περάσει σ’ αυτές τις Ευρωεκλογές θα κατορθώσουμε να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε για διακυβεύματα και σημασίες; Αυτή τη στιγμή εκείνο που προέχει είναι να λύσουμε τις εκκρεμότητές μας με την ηθική, την κοινωνιολογία, την ανθρωπολογία. Όπως δηλαδή και πριν λίγες μέρες –πριν τις δημοτικές εκλογές– μεριμνήσαμε να συζητήσουμε επαρκώς για την ποιότητα ζωής στις πόλεις και τους δήμους μας, για τον πολιτισμό, για το πράσινο και την προστασία του περιβάλλοντος.

Μιλάω εκ του ασφαλούς –εμ, πώς αλλιώς;– έτσι δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε, να εκφραζόμαστε και να λειτουργούμε; Έτσι δεν έχουμε μάθει και να ψηφίζουμε; Με τη σιγουριά της άγνοιας και τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Αυτό είναι το μόνιμο άλλοθι κι η διαχρονική δικαιολογία για την αποχή, την ψήφο διαμαρτυρίας ή την ψήφο του χαβαλέ. Παρατάμε τα πράγματα στην τύχη τους, αφήνουμε τα χρόνια να περνάνε, αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει έξω απ’ την πόρτα μας, εσχάτως, εκτονώνουμε και την επαναστατικότητά μας σε διαδικτυακές ομάδες και σελίδες κι ενώ όλα γύρω αλλάζουνε εμείς επιμένουμε, ότι όλα το ίδιο μένουν.

Τόσα χρόνια μέσα στην οικονομική κρίση και δεν έχουμε κατορθώσει ακόμα να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί. Δεν μιλάω ν’ αντιληφθούμε το γιατί, αναφέρομαι μόνο στο τι θα πρέπει να γίνει, πώς θα πρέπει ν’ αντιδράσουμε, ως άτομα, ως πολίτες, ως κοινωνία και ως χώρα. Βολευόμαστε στη στοχοποίηση πολιτικών  προσώπων, βολευόμαστε στην καταψήφιση πολιτικών κομμάτων, βολευόμαστε στην αγκαλιά του τηλεοπτικού λαϊκισμού, βολευόμαστε να εκτονωθεί η οργή μας στέλνοντας ως εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο φασίστες και νεοναζί. Βολευόμαστε σε εύκολες λύσεις, στην ευκολία των συνθημάτων, στους εύκολους στόχους. Βολευόμαστε σ’ αυτά που θα πρέπει να κάνουν οι άλλοι. Εμείς είμαστε "εμείς", οι άλλοι είναι οι "άλλοι", αντίπαλοι, εχθροί, ξένοι.

Πάμε στις κάλπες μεθαύριο, όπως κι εκατομμύρια ευρωπαίοι πολίτες, που έχουν όπως κι εμείς τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Ψηφίζουμε, όπως κι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, που έχουν σταθεί αλληλέγγυοι στο πρόβλημά μας και χρηματοδοτούν τη σωτηρία και την επιβίωση της χώρας. Ψηφίζουμε ζώντας σε μια Ευρώπη με προφανές έλλειμμα δημοκρατίας, πασιφανείς ανισότητες βορρά - νότου, κραυγάζουσες ανάγκες για θεσμικές αλλαγές.

Σιγά μην ασχοληθούμε. Σιγά μην κάψουμε το διαχρονικό μας άλλοθι και τη μόνιμη υπεκφυγή μας. Τι θα ‘χουμε τότε να συζητάμε και να γκρινιάζουμε πάλι από τη Δευτέρα, αν δεν έχουμε να λέμε πόσοι χρυσαυγίτες πήγαν σύρριζα και πόσες ελιές πήρε το ποτάμι; Σοβαρά πράγματα. Πρώτη μας φορά θα ‘ναι; (‘Η μήπως τελευταία;)

Κι η Ευρώπη θ' αλλάζει, ερήμην...

Photo: Dariusz Klimczak

Το γλύφεις πριν ψηφίσεις; (Προσοχή σεξιστικό υπονοούμενο)

Αφού δεν το ‘χουμε, ρε παιδιά, πού πηγαίνουμε; Εδώ «έχουμε μπερδέψει τα μπούτια μας» με ιδεολογίες και πολιτικές, με κόμματα και κόκκινες γραμμές, τα σποτάκια για την πρώτη τους φορά θα καταλάβουμε;

Δεν είναι, όπως το αντιλαμβάνομαι, θέμα πουριτανισμού ή σεμνοτυφίας, αλλά είναι αδυναμία να ξεκολλήσουμε από στερεότυπα κι ιδέες δεκαετιών, είναι ταυτόχρονα και το διαχρονικό κόλλημά μας να προσλαμβάνουμε την πραγματικότητα με προϊδεάσεις και προκαταλήψεις συντηρητικές κι απολιθωμένες. Κριτική και κριτικοί επί παντός, αυθεντίες και ξερόλες βουτηγμένοι ως το κόκαλο στην ημιμάθεια ή την πλήρη άγνοια –στην καλύτερη περίπτωση.

Δεν τα γράφω –σπεύδω να διευκρινίσω– επειδή προτιμώ ή προτίθεμαι να υποστηρίζω κανένα ποτάμι ή παραπόταμο, ούτε γιατί είμαι θαυμαστής ή φίλος του Θεοδωράκη, του Σταύρου Θεοδωράκη. Είδαν όμως «φως» και μπήκαν πάλι, όλοι οι πασίγνωστοι γνωστοί και παντελώς άγνωστοι, για να πάρουν θέση απέναντι σε τηλεοράσεις και υπολογιστές, με το τηλεκοντρόλ ή το πληκτρολόγιο ανά χείρας για να προστατέψουν την κοινωνία από την εκτροπή και την σεξιστική επίθεση.

Το σημαντικό δεν είναι ότι, όσοι αντέδρασαν, το έκαναν από υποκρισία –οι περισσότεροι τουλάχιστον– αλλά γιατί το πίστευαν. Αυτό κατ’ εμέ είναι το πλέον αποκαρδιωτικό, ότι βλέποντας αυτά τα έξυπνα σποτ, που –πάλι κατ’ εμέ– συνδυάζουν αυτή την πρώτη φορά με «εκείνη», αποδίδουν με τόση φαντασία κι επινοητικότητα το ειδικό βάρος της συμμετοχής στην ψηφοφορία με εκπληκτική ευστοχία, θεώρησαν ότι είτε προσβάλλονται οι γυναίκες, είτε ότι είναι αισχρά και χυδαία, είτε το ένα και το άλλο.

Κάποιοι βέβαια –πού το παράξενο;– αισθάνθηκαν ότι τους δίνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιτεθούν στην πρωτοεμφανιζόμενη πολιτική κίνηση, η οποία –σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα– «ταράζει» τα βαλτωμένα και λιμνάζοντα ύδατα τόσο της κυβερνητικής σταθερότητας, όσο και της αντιπολιτευτικής ανευθυνότητας. Μιας κι ο Θεοδωράκης κορφολογεί θέσεις κι απόψεις δώθε κείθε και τις πλασάρει σαν «μάννα εκ… ποταμού», δεξιοί, αλλά προπαντός αριστεροί, αντέδρασαν μυξοκλαίγοντας σαν σεμνότυφες παρθένες, αντί να έχουν πρωτοστατήσει ήδη προτάσσοντας πολλές από τις θέσεις αυτές, συμπεριλαβάνοντές τες στον «βαρύ οπλισμό» της κριτικής τους απέναντι στη συντηρητική κι άτολμη κυβερνητική πολιτική.

Τα σποτ αποσύρθηκαν(;), ας προσέλθουμε, λοιπόν, ήσυχοι προς τις κάλπες, έτοιμοι –αφού απολαύσουμε προηγουμένως τα... ευφάνταστα σποτάκια του ΣΥΡΙΖΑ και τα παλιομοδίτικα της Νέας Δημοκρατίας και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων– για να τιμήσουμε τους προστάτες των ακατανίκητων αξιών του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, τους σωτήρες των ηθών και των παραδόσεων, τους θεματοφύλακες του –κατά τα λοιπά διάτρητου– «παρθενικού υμένα» του πολιτικού μας συστήματος κι όλους όσους παντοιοτρόπως μέχρι σήμερα επιμένουν ν’ αποδεικνύουν, ποια άβυσσος χωρίζει και μας χωρίζει από το να είμαστε μια ανοικτή, ανεκτική κι ώριμη κοινωνία.

Ένα κουραστικό αποτέλεσμα.

Το αποτέλεσμα δεν είναι καλό. Αν ψάξεις ερμηνείες κι εξηγήσεις θα βρεις όσες θέλεις. Κάτι ανάλογο θα συμβεί και με την προσπάθεια να ερμηνευτεί η νίκη του Γιώργου Κουράση ή της προφανούς επιτυχίας του Σίμου του Ρούσσου. Όλα έχουν την εξήγησή τους και τα περισσότερα τις περισσότερες φορές μπορούν να έχουν και την εξήγηση που θέλεις. Λίγο να τροποποιήσεις τη γωνία που βλέπεις τα πράγματα ή κι όσα συμβαίνουν, μπορείς αμέσως ν’ αποκτήσεις και μια διαφορετική εξήγηση.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν χωρούν στρογγυλοποιήσεις κι εξωραϊσμοί, τα δεδομένα είναι –απ’ όποια οπτική γωνιά κι αν τα δεις– ευδιάκριτα και εύληπτα. Κάποιοι περίσσευαν από το πλαίσιο που οι δημότες στο Χαλάνδρι είχαν ανάγκη για να εκφραστούν. Κάποιοι δεν χώραγαν στο νοητό χάρτη των παραταξιακών δυνάμεων του Χαλανδρίου. Δεν είναι θέμα αν το Χαλάνδρι χρειαζόταν μιαν άλλη μορφή διοίκησης ή αν οι δημότες επιθυμούσαν ν’ αλλάξει ο τρόπος αντιμετώπισης των καθημερινών τους προβλημάτων. Το θέμα είναι, ότι πολλοί μιλούσαν για τα ίδια με άλλα λόγια κι άλλες λέξεις. Μόνο ο επικεφαλής τους άλλαζε.

Επικεφαλείς κι από κάτω ή μάλλον μαζί τους πολυάριθμοι ενδιαφερόμενοι κι ενδιαφέροντες υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, με γνώσεις εμπειρίες και διάθεση, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αν ήταν συνάδελφοι σε μια επιχείρηση ή σε έναν οργανισμό θα μπορούσαν κάλλιστα να συνεργαστούν και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη και την πρόοδό του. Επί της ουσίας, ο μόνος λόγος για την ύπαρξη αυτών των συνδυασμών, περά από τη διακηρυσσόμενη ανάγκη ν’ αλλάξει η δημοτική αρχή, ήταν οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι προσωπικές αντιθέσεις, οι προσωπικοί υπολογισμοί, οι προσωπικές επιδιώξεις. Όλα επί προσωπικού.

Τα πρόσωπα κάνουν τη διαφορά. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, μόνο σε μια περίπτωση θα μπορούσε αυτή η διαφορά να μετουσιωθεί και σε θετικό εκλογικό αποτέλεσμα, ανεξάρτητα –ενδεχομένως– κι απ’ την αντικειμενική αξία του προσώπου αυτού καθεαυτού, αν δηλαδή το πρόσωπο αυτό ήταν μόνο ένα και το αυτό. Αν ένας μόνο αποτελούσε το φορέα έκφρασης του χώρου που κινείται ανάμεσα στις κομματικές γραμμές και δυνάμεις που συσπειρώνει ο Γιώργος Κουράσης ως επίσημος υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας κι η Αντίσταση με του Πολίτες του Χαλανδρίου με το Σίμο Ρούσσο και "τα θύματα του μνημονίου".

Κρίνοντας, λοιπόν, από το αποτέλεσμα θα έλεγα ότι οι δημότες αποφάσισαν ν’ ακολουθήσουν την πεπατημένη. Επέλεξαν να κινηθούν κατ’ αρχήν στον άξονα της πόλωσης που ήδη έχει δημιουργηθεί μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας τη λογική που στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις έχει επικρατήσει, η ψήφος δηλαδή με αμιγώς κομματικά κριτήρια κι όχι με γνώμονα το συμφέρον του Δήμου. Η συγκυρία στην παρούσα φάση κι η κρίση μικρή σημασία φαίνεται να έπαιξαν ως προς αυτό, αλλά πολύ μεγάλη στον ποιους τοποθετούσαν στο δίπολο της αντιπαράθεσης. Εν προκειμένω, τη θέση του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ κι όλα ωραία και καλά. Ο κομματισμός, συνεπώς, καλά κρατεί και ας διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας ως δημότες περί του αντιθέτου.

Κοιτάζοντας τα δεδομένα πλέον από τη σκοπιά του συνδυασμού του Γιώργου Θωμά, πραγματοποιώντας με άλλα λόγια έναν πρώτο πρόχειρο(;) απολογισμό, θα έλεγα ότι υπερεκτιμήθηκε και η συγκυρία και η δυναμική που μπορεί ν’ αναπτύξει ένα πρόσωπο μόνο του. Ήταν εσφαλμένη η εκτίμηση, ότι η υπέρβαση της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού του χώρου της κεντροαριστεράς στο Χαλάνδρι μπορεί να θεραπευτεί και να καλυφθεί από μια προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους, αναμφισβήτητης αξίας και ακεραιότητας, δεδομένης πολιτικής και ιδεολογικής συνέπειας και καθαρότητας. Το χάσμα που έχει δημιουργηθεί δεν μπορεί να γεφυρωθεί ούτε από ένδοξες σελίδες που αναπαύονται όμως πλέον στην αγκαλιά της Ιστορίας, ούτε από μια πλειάδα άξιων και ικανών στελεχών, που βρέθηκαν ξαφνικά ν’ αγωνίζονται(;) αλλά επί της ουσίας το μόνο που έκαναν ήταν να διαγκωνίζονται μεταξύ τους.

Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, εκείνο που υπολογίστηκε λανθασμένα, είναι η επικοινωνιακή δυνατότητα του συνδυασμού να πείσει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ότι μπορεί ν’ αποτελέσει εναλλακτική πρόταση και λύση για την παρούσα κατάσταση των δημοτικών υποθέσεων. Το λαμπρό παρελθόν και τα ικανά στελέχη, εμφανιζόμενα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων από το δημοτικό πουθενά, ήταν αδύνατο να κατορθώσουν να απαγκιστρώσουν μέσα σε δυο σκάρτους μήνες τους δημότες από κατεστημένα και συνήθειες των τελευταίων τουλάχιστον χρόνων. Η εμβέλειά τους ήταν εκ των πραγμάτων περιορισμένη και το ξεπέρασμα ως εκ τούτου του εμποδίου και της δυσκολίας του άγνωστου και ανώνυμου πολύ μεγάλη.

Μπορεί οι διαφορές στα τελικά αποτελέσματα να φαίνονται ως απόλυτοι αριθμοί πολύ μικρές, αλλά επί της ουσίας δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, εφόσον πολλοί συνωστίστηκαν στον ίδιο χώρο. Αν κάποιος πίστευε, ότι θα μπορούσε η διαφορά να είναι μεγαλύτερη μάλλον λάθος θα διάβαζε τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών.

Κατά τα λοιπά το αποτέλεσμα από μόνο του υποδεικνύει τα δέοντα. Αν καθένας από τους ενδιαφερόμενους σπεύσει κι αυτή τη φορά να το ερμηνεύσει κατά τα μέτρα και τα  σταθμά του –τα γράψαμε παραπάνω– όχι μόνο θα γίνει εξοργιστικά κουραστικός για τους Χαλανδραίους, αλλά κι ο Γιώργος Κουράσης θα… κουραστεί να διοικεί το Δήμο Χαλανδρίου.

Με το μπαρδόν και δίχως παρεξήγηση.

Ίσως κάποιοι τέτοιες «μικρές» ώρες να το «παλεύουν» ακόμα σε ταβέρνες και μπαράκια. Ο αγώνας συνεχίζεται. Πάντα ο αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, γιατί η ίδια η ζωή είναι ένας αγώνας. Μόνο που δεν είναι το ίδιο άθλημα για όλους. Για άλλους είναι δέκαθλο, για άλλους κωπηλασία, για άλλους μαραθώνιος και για άλλους κουμκαν ή πρέφα. Για άλλους είναι απλώς περίπατος.

Αμπελοφιλοσοφώ, ξημερώματα Κυριακής 18 Μαΐου, αλλά η υπερένταση δεν μ’ αφήνει να νυστάξω. Αν θες και μια κουβέντα παραπάνω, τώρα που με βρήκα «μπόσικο», μην περιμένεις ότι αύριο θα ξημερώσει καμιά «άλλη μέρα», ότι ξαφνικά ο αγώνας θα δικαιωθεί ή ότι θα γυρίσει απότομα καμιά σελίδα. Όχι! Αυτά είναι όμορφες ατάκες που συνηθίζουμε εμείς οι υποψήφιοι να φιλοξενούμε στα φυλλάδιά μας παραμονές εκλογών. Εσύ ξέρεις πολύ καλά, ότι τις περισσότερες φορές –για να μην είμαστε κι απόλυτοι– μετά τις εκλογές ξημερώνουν οι ίδιες μέρες. Κι ιδιαίτερα τώρα με την κρίση, το ίδιο αβέβαιες, το ίδιο ανασφαλείς, το ίδιο πιεστικές κι επίπονες. Οι δρόμοι ξαφνικά θα ξαναβρωμίσουν, κάποια πεζοδρόμια θα ξαναχαλάσουν, τα χόρτα θα ξαναφυτρώσουν κι όλα αυτά που ταλανίζουν την καθημερινότητά μας θα «φουντώνουν» μέρα τη μέρα και θα μας πνίγουν μέχρι τις παραμονές των επόμενων εκλογών, οπότε δώστου πάλι θα γυρίζουμε σελίδες, θα δικαιώνουμε αγώνες και θα ξημερώνουν οι ίδιες νέες μέρες.

Οι αγώνες, νομίζω που λες, κερδίζονται μόνο με σύστημα. Με οργάνωση, με προσήλωση σε στόχους και με πιστή εφαρμογή σχεδίων. Κερδίζεις δηλωτή άμα δε θυμάσαι τα φύλλα ή άμα το ταίρι σου στο ζευγάρι δεν παρακολουθεί τι ρίχνεις; Ούτε με σφαίρες. Κάπως έτσι είναι όλες οι δράσεις μας. Απαιτούν συνεργασία, αφού δεν «παίζουμε» μόνοι μας, συνεννόηση, αλλά πάνω απ’ όλα σχέδιο, πρόγραμμα.

Ακούς το λοιπόν κι εσύ ότι ξημερώνει νέα μέρα κάθε που έρχονται οι εκλογές στο Δήμο σου κι αντί ν’ αρχίσεις να ψάχνεσαι, ούτε ποιος την υπόσχεται δεν ψάχνεις καλά – καλά. Ψάχνεις μόνο να γυρίσει σελίδα για καμιά θέση, για καμιά άδεια, για καμιά εξυπηρέτηση. Παζάρι, αλλιώς δεν θα δικαιώνονταν οι αγώνες κάθε παραμονές εκλογών και θα συνεχίζονταν αμέσως την επομένη της διεξαγωγής τους. Ούτε θα ανακυκλώνονταν οι ίδιοι άνθρωποι και τα ίδια προβλήματα επί σειρά ή σειρές ετών σ’ ένα «κλειστό κύκλωμα» διαχείρισης μιας αδιέξοδης και μίζερης καθημερινότητας. Δε μπορεί, κάτι θα άλλαζε. Τόσες και τόσες σελίδες έχουν γυρίσει προεκλογικά.

Μπορώ να σου πω, τώρα που λύθηκε η γλώσσα μου, ότι επί της ουσίας ποτέ δεν πίστεψες πραγματικά ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει. Δε φταίει μόνο η κρίση κι όλα όσα γκρέμισε ή ανέτρεψε στη ζωή του καθενός. Φταίει ότι ποτέ δεν μας μάθανε να δουλεύουμε με πρόγραμμα, με σύστημα, ομαδικά και συντονισμένα. Μια ζωή ρεμπέτ ασκέρ – που λένε και στη γείτονα. Για όλους υπήρχε κάποιος «προστάτης». Μα κράτος ήταν αυτό, μα κόμμα ήταν αυτό, μα κοινοτάρχης ήταν αυτός, μα ενωμοτάρχης, κάτι τέλος πάντων «υπεράνω», που και τις νέες μέρες έφερνε και τις νέες σελίδες γύριζε και τους αγώνες δικαίωνε φτάνει εσύ κι εγώ και οι υπόλοιποι να τον εκλέγαμε, άμεσα ή έμμεσα. Έτσι «χύμα» βαφτίσαμε τον πατριωτισμό «κινητήρια δύναμη» και δώστου «γιούργια» και «γιούργια» μια για την Ελλάδα ρε γαμώτο, μια για την Ευρώπη των λαών, μια για την παγκόσμια ειρήνη και πάει λέγοντας.

Έτσι –και για να τελειώνω– μην περιμένεις με «γιούργια» ότι θα μπορέσω και θα μπορέσουμε όλοι εμείς που είμαστε με το Γιώργο το Θωμά να πάρουμε το Δήμο στο Χαλάνδρι και με «γιούργια» θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε μετά από πέντε χρόνια να υποσχόμαστε ότι θα γυρίσουμε μαζί σελίδες. Όχι φίλε, άστο, πήγαινε κατά ‘κει που υπόσχονται τα προσεχώς περισσότερα έργα και τα φυλλογυρίσματα σε πολύχρωμα φέιγ βολάν. Άμα έρθεις κοντά κι αποφασίσεις γιατί το επέλεξες, τότε θα δουλέψεις, θα συνεργαστείς, θα στύψεις το μυαλό σου και θα προτείνεις. Θα βγεις μαζί μας στη γειτονιά, στο δρόμο. Θα γίνουμε ομάδα, θα σηκώσουμε τα μανίκια και θα δουλέψουμε πάνω στα σχέδια που υπάρχουν και σ’ εκείνα που μαζί θα καταστρώσουμε. Θα πάμε το Χαλάνδρι δρόμο το δρόμο και γειτονιά τη γειτονιά, τέλος οι πατρίκιοι και οι πληβείοι, δημοτικά τέλη όλοι πληρώνουν.

Και να σου πω και κάτι προσωπικό; Δεν είμαι ούτε αυθεντία, αλλά ούτε και υποκατάστατό σου. Αν μ’ επιλέξεις να σ’ εκπροσωπήσω στο δημοτικό συμβούλιο δε σημαίνει ότι με την επιλογή σου, με τη ψήφο σου για να καταλαβαινόμαστε, απαλλάσσεσαι για πέντε χρόνια απ’ τις ευθύνες σου. Όχι. Εκεί θα μ’ έχεις για ν’ ακούγεται η δική σου φωνή, το δικό σου πρόβλημα, η άποψή σου, η επιδοκιμασία ή η αποδοκιμασία σου. Λούφα τέλος, αν είμαι στις επιλογές σου. Ανεύθυνος δημότης δεν υπάρχει για μένα, γιατί μόνο έτσι μπορώ κι εγώ να είμαι υπεύθυνος. Θέλω να σ’ εκπροσωπήσω επάξια, αλλά αύριο δεν τελειώνει ο ρόλος σου, φίλε μου, αύριο αρχίζει.

Αν το πιστεύεις πραγματικά, τότε μπορείς να με ψηφίσεις.